SRBIJA KAO KROTITELJ DODIKA
Sarajevo, već istorijski karavan-saraj za iscrpljene bjelosvjetske i domaće unitariste, centraliste i državofile, na prelazu između dvadesetog i dvadesetprvog vijeka, živjelo je u teškom smogu u kome je specijalnom politikospektrijom konstatovana emisija otrovnih gasova u odnosu: Ukidanje Republike Srpske - 34%, Srpska genocidnost – 33% i Agresorska, razbijačka i dreserska uloga Beograda – 33%.
Od tih otrovnih gasova živi najveći dio političke flore i faune, minorci i kapitalci, koji nastoji izgraditi finu i sveobuhvatnu mrežu gasovoda do svakog nesretnog Bošnjaka, muslimana ili bosanca, zavisno kako se ko osjeća.
Ta gama otrovnih gasova produkuje halucinacije o tome kako, aktuelno, Dodik neprestano pita Beograd kako da rasklima BiH, Beograd neprestano šalje glasnike orlušine o tome kako da Dodik BiH dovede do raspada, kao što je to prije radio Sloba u protivprirodnom bludu sa Rašom, a onda kada Velikosrpski Beograd vidi da je Dodik pretjerao, onda pošalje Vuka da mu uvrne ruku i zakuje je za plećku kako ne bi mogao da se nogata i rukata u tom finom društvu sarajevske i bečke gospode kojoj se povremeno pridruži i stokolhomska, briselska i piroščizmarska, ili ga pozovu u Beostol i očitaju mu bukvicu.
Na te otrovne gasove, ovih dana, vidim, navlači se i neki neuki deo Srbije, građanski pokret i evropske incijative, ili građanska inicijativa i evropski pokret, u liku izvesnih Miljenka Derete i Milana Simurdića, neprofilisanih politprotuva koji u udbaškom delu Politike dobijaju prostor pre intelektualne, rodoljubive i modernoevropejske Serbije, da daju svoj nevešti glas tutorstva. Navlači se i književnik Basara, kao da je sveže odmamuran, u prosandžačkom Danasu, te se, skupno, zalažu za srbijansko jačanje BiH, protiv Dodikovog osiljavanja, protiv Dodikovih pizdarija...
Ta ćuftinska, somunska, niskopendžerska Srbija, koja se kao korov probija kraj zdrave, mlitave i nezainteresovane Srbije, pokušava da, zajedno sa Sarajevom, pokaže da još, živi u doba Miloševića, Brace, Raše i Mome u kome najmanje dvojica od njih kleče pred kanabetom spremni na one stvari, u doba Sankcija na Drini. Samo što bi da se sada njih pita i da nadoknade svo vreme koje su, za vreme Slobe, bre, proveli pod balegom, u vlastitoj bedi straha i drhtavice.
Ta niskopendžerska Srbija ne shvata da se radi o ovdašnjem srpskom pravu na teritorijalno-politički okvir, demokratiju i vlastiti politički, evropski i strateški interes. Da se radi o posljednjoj srpskoj grupaciji i kolektivitetu koji ne želi da se odvoji od svoje ovdašnje zemlje koju su mu priznale i sve velike sile pariško-dejtonskim sporazumom, kao što je ta ili Slobina Srbija odvojila Srbe od svoje kninske, bilogorske, petrinjske, kosovske, petrovačke, glamočke... zemlje. Da se radi o istorijskoj vagi: odvojiti se od Sarajeva ili od svoje zemlje i svog bića; opstati ili nestati; živjeti samostalno ili podjarmljeno.
Ta bulumenta, u koju spadaju razne biserke i druge ženskoiskompleksirane serke, Mesić, predsjednik sa ulogom fikusa, neki međunarodni otpadnici koji pokušavaju i zvanični Beograd ubijediti u tu mentorsku, dušebrižničku, mirnodopskosankcionašku ulogu nad Dodikom i Republikom Srpskom, a taj zvanični Beograd se drži Dejtonskog sporazuma i dogovora tri naroda, posljednji su krajputaši tužne srpske istorije na prelazu iz dvadesetog u dvadestprvi vijek. Oni su svoje ratove završili. Do posljednjeg Srbina su pametovali i borili se protiv svih i svakoga. Tako je došlo, umjesto Svbije do Kavlobaga, do posljednjeg izvansrbijanskog srpskog staništa - Republike Srpske.
Ako već ne shvataju srpsku politiku Republike Srpske, neka ne smetaju, neka ne koriste svoj podrepaški položaj muve konjare, jevtinog plaćenika i umišljene uloge pripadnika Službe, halucionidonog evropejstva, ljudskih prava i jednakosti sa pederima, i neka, barem jednom, ostave srpski kolektivitet da uobliči svoju realnu politiku opstanka bez služenja nebeskim idejama ili tuđim dvorovima.
Sarajevo, već istorijski karavan-saraj za iscrpljene bjelosvjetske i domaće unitariste, centraliste i državofile, na prelazu između dvadesetog i dvadesetprvog vijeka, živjelo je u teškom smogu u kome je specijalnom politikospektrijom konstatovana emisija otrovnih gasova u odnosu: Ukidanje Republike Srpske - 34%, Srpska genocidnost – 33% i Agresorska, razbijačka i dreserska uloga Beograda – 33%.
Od tih otrovnih gasova živi najveći dio političke flore i faune, minorci i kapitalci, koji nastoji izgraditi finu i sveobuhvatnu mrežu gasovoda do svakog nesretnog Bošnjaka, muslimana ili bosanca, zavisno kako se ko osjeća.
Ta gama otrovnih gasova produkuje halucinacije o tome kako, aktuelno, Dodik neprestano pita Beograd kako da rasklima BiH, Beograd neprestano šalje glasnike orlušine o tome kako da Dodik BiH dovede do raspada, kao što je to prije radio Sloba u protivprirodnom bludu sa Rašom, a onda kada Velikosrpski Beograd vidi da je Dodik pretjerao, onda pošalje Vuka da mu uvrne ruku i zakuje je za plećku kako ne bi mogao da se nogata i rukata u tom finom društvu sarajevske i bečke gospode kojoj se povremeno pridruži i stokolhomska, briselska i piroščizmarska, ili ga pozovu u Beostol i očitaju mu bukvicu.
Na te otrovne gasove, ovih dana, vidim, navlači se i neki neuki deo Srbije, građanski pokret i evropske incijative, ili građanska inicijativa i evropski pokret, u liku izvesnih Miljenka Derete i Milana Simurdića, neprofilisanih politprotuva koji u udbaškom delu Politike dobijaju prostor pre intelektualne, rodoljubive i modernoevropejske Serbije, da daju svoj nevešti glas tutorstva. Navlači se i književnik Basara, kao da je sveže odmamuran, u prosandžačkom Danasu, te se, skupno, zalažu za srbijansko jačanje BiH, protiv Dodikovog osiljavanja, protiv Dodikovih pizdarija...
Ta ćuftinska, somunska, niskopendžerska Srbija, koja se kao korov probija kraj zdrave, mlitave i nezainteresovane Srbije, pokušava da, zajedno sa Sarajevom, pokaže da još, živi u doba Miloševića, Brace, Raše i Mome u kome najmanje dvojica od njih kleče pred kanabetom spremni na one stvari, u doba Sankcija na Drini. Samo što bi da se sada njih pita i da nadoknade svo vreme koje su, za vreme Slobe, bre, proveli pod balegom, u vlastitoj bedi straha i drhtavice.
Ta niskopendžerska Srbija ne shvata da se radi o ovdašnjem srpskom pravu na teritorijalno-politički okvir, demokratiju i vlastiti politički, evropski i strateški interes. Da se radi o posljednjoj srpskoj grupaciji i kolektivitetu koji ne želi da se odvoji od svoje ovdašnje zemlje koju su mu priznale i sve velike sile pariško-dejtonskim sporazumom, kao što je ta ili Slobina Srbija odvojila Srbe od svoje kninske, bilogorske, petrinjske, kosovske, petrovačke, glamočke... zemlje. Da se radi o istorijskoj vagi: odvojiti se od Sarajeva ili od svoje zemlje i svog bića; opstati ili nestati; živjeti samostalno ili podjarmljeno.
Ta bulumenta, u koju spadaju razne biserke i druge ženskoiskompleksirane serke, Mesić, predsjednik sa ulogom fikusa, neki međunarodni otpadnici koji pokušavaju i zvanični Beograd ubijediti u tu mentorsku, dušebrižničku, mirnodopskosankcionašku ulogu nad Dodikom i Republikom Srpskom, a taj zvanični Beograd se drži Dejtonskog sporazuma i dogovora tri naroda, posljednji su krajputaši tužne srpske istorije na prelazu iz dvadesetog u dvadestprvi vijek. Oni su svoje ratove završili. Do posljednjeg Srbina su pametovali i borili se protiv svih i svakoga. Tako je došlo, umjesto Svbije do Kavlobaga, do posljednjeg izvansrbijanskog srpskog staništa - Republike Srpske.
Ako već ne shvataju srpsku politiku Republike Srpske, neka ne smetaju, neka ne koriste svoj podrepaški položaj muve konjare, jevtinog plaćenika i umišljene uloge pripadnika Službe, halucionidonog evropejstva, ljudskih prava i jednakosti sa pederima, i neka, barem jednom, ostave srpski kolektivitet da uobliči svoju realnu politiku opstanka bez služenja nebeskim idejama ili tuđim dvorovima.
