POLITIČKA SCENA REPUBLIKE SRPSKE
Da li je politička scena Republike Srpske monolitna, monotona i jednoumna kao što to propovijedaju Mihajljica, Esdees i inostrani predstavnici i analitičari a naročito šezdesetminutaška klika sa pokroviteljem iz Distrikta?
Analitička kartica ovdašnje političke scene ne može se koristiti klasičnom matričnom skalom desnica-centar-ljevica ali ni ratno-nacionalističkom spektrometrijom. Moguće ju je razlučivati samo sa rakursa predstojećeg vremena.
Glavni marker od kojeg se mora poći je činjenica da je u Republici Srpskoj na pobjedničkoj sceni postratna politička stranka – SNSD, i da je to jedini politički areal sa takvom situacijom na prostoru bivše SFRJ.
Realna socijaldemokratija, koju praktikuje i programira SNSD, znači da se poklapaju dvije činjenice: interesi širokih sirotinjskih prevarenih, eksploatisanih i uniženih slojeva sa programom prvobitne akumulacije široke socijalne sigurnosti, ekonomskog napretka, depresijacije Kriminalizovane Odbrane Srpstva i političkog utemeljenja demokratskih nacionalnih garancija, čiji je autor i realizator Savez nezavisnih socijaldemokrata.
Takva lepeza identičnih interesa i programske orijentacije može se svrstati samo u prostor od centra do ljevice.
U tom prostoru je svakako:
· neutralni narodni egzistencijalizam političkog centra,
· socijaldemokratija za ekonomski sve stabilnije široke srednje i niže slojeve i za srednje moćni kapital upravljiv u opšte i socijalne koristi,
· socijalna opcija,
· socijalistička vizura radništva i sindikata,
· minimum trendova internacionale,
· demokratsko, ustavno i evropsko rješenje nacionalnog pitanja.
Političkim klišeistima, komunističkim globalistima i pragmatičnim manipulatorima sumjivo je svako pominjanje nacionalnog pitanja u socijaldemokratskom vokabularu i povod je za svrstavanje u ratnu nacionalističku retoriku u ulozi nastavljača genocidnih agresora.
Dva istorijska aspekta omogućuju i opredijelili su ulazak SNSD-a u „nacionalno područje“. Prvi je, svakako, neprihvatanje kominterovske postavke o anacionalnosti lijevih (tada komunističkih) opcija. Trivijalan je zahtjev da je socijaldemokratija izvorna i vjerodostojna samo ako ne poznaje naciju u čijem miljeu je nastala i djeluje. Takva socijaldemokratija ne može doći na vlast jer politički i istorijski trendovi još uvijek idu nacionalnim kolosjecima. Stoga SDP u Hrvatskoj ne može da pobijedi HDZ. Drugi, jednako bitan, sadržan je u ocjeni da se nacionalni poslovi, pod čim podrazumijevam širok kompleks pitanja i odgovora, ner mogu prepustiti ratnoj kvazipolitičkoj rulji koja, na svim stranama to rješava kriminalom i ratom. Socijaldemokratija je potpun mozaik političkih odgovora na pitanja širokih slojeva društva i ne može izbjegavati odgovore i na pitanja nacionalne garancije.
Ako ne bi uzeli u obzir ta dva aspekta, omgućili bi da socijaldemokratija u Republici Srpskoj bude puki punkt manipulacije i nacijom i političkim procesima i trendovima.
SNSD je jednom za svagda ušao u taj prostor i to ne treba posmatrati kao nastavak naciokriminalne politike Srbljaka – Srba-divljaka Slobo-Rašine koalicije koja je Srbe koštala koliko i sve unazadvjekovne kataklizme, već kao demokratsko, napredno, moderno i evropsko rješavanje nacionalnog pitanja Srba u BiH. I ne kao rušenje, otcjepljenje ili pripajanje.
Šta je ostalo u centru i desno od centra?
U centru bi se mogao detektovati demokratski progres bez obzira što to nije ideološki i slojevno profilirana opcija jer progres ekspertskog tipa ne može biti narodna ideologija. Može biti jednokratna opsjena. Osim toga, nosilac demokratskog progresa jedan je od međaša Procesa Priručnog Formiranja Stranaka u Republici Srpskoj. U taj arsenal ubrajaju se nekad jedinstveni socijalisti Radišićevog tipa, i šire, radikali Ludog Voje ali i razbijanje Koalicije Sloga, razbijanje Srpskog Narodnog Saveza i formiranje Demokratskog narodog saveza Prijedora i Marka Pavića, formiranje jakog Mihajljičinog radikalnog krila u Bosanskom Novom...
Od centra dalje udesno, trebale bi biti artikulacije interesa krupnog tradicionalno privatnog kapitala i nacionalističke i ultranacionalističke opcije. Ali njih nema bez obzira što postoji Srpska Demokratska stranka. Krupni privatni kapital skoro nije ni evidentiran a prljavi, opljačkani i zakopan u teglama to sigurno nije, a Esdees nikada nije ni ulazio u nacionalističke i ultranacionalne vode. Razulareno zločinaštvo i anarhističko verbaliziranje nacije i međunacionalnih odnosa nije ništa više od predmeta sudskog procesuiranja i predmeta istorijske političke reciklaže.
Esdees, sada, ne može da uđe u taj prostor jer nema šta transformisati pošto to nikada i nije bila ideologija nego obična Kriminalizovana Odbrana Srpstva. Relativno krupni privatni kapital toliko je kriminalizovan i toliko se osilio da ne shvata potrebu političke podrške koju mu Esdees ne može ni pružiti. A nacionalizam i ultranacionalizam kao politički program, ne mogu ovdje zaživjeti i da su uslovi mnogo bolji. Međusobna klaonica nije podloga za nacionalističke političke opcije.
Dakle, s pozicija neposredne dogledne budućnosti, stvoreni su uslovi za klasičnu bipolarnu političku scenu u Republici Srpskoj. Takva scena, čiji su suprotstavljeni igrači ni klasična ljevica ni klasična desnica, najproduktivniji je motor socijalnog, ekonomskog i demokratskog napretka društva.
Preduslovi su stvoreni, preciznije, stvorio ih je Savez nezavisnih socijaldemokrata. Ali drugi pol te scene ne postoji. Opozicija koja se tako izdaje na tom kraju, ili neki marginalci koji bi bili malo tamo - malo ovamo, nisu validni faktori desnice a ni centra.
Esdees je politička stranka u rasulu. To ne treba toliko shvatiti kao organizaciono-terensko pitanje nego kao ideološko-profilski problem nekompatibilnosti sa vremenom.
Radikalska opcija, koja počiva na konstrukciji jedan čovjek-jedan radikal-jedna stranka, bezvrijedna je.
Na tom prostoru dijela centra i otklonu udesno, čeka se novi akter. Možda je bolje reći da se čekaju uslovi za formiranje i stasanje novih stranaka. Njih nema jer nema ni uslova za formiranje desnice.
Za to krivicu ne može da snosi Savez nezavisnih socijaldemokrata i da bude optuživan za jednoumlje etc. Da su jahači Esdeesa i radikala vrijednosno profitabilni igrači opozicije, desnice i drugog pola, već bi se inostrani faktor uhvatio u kolo podrške i promocije u suprotni pol političke scene u Republici Srpskoj. Ali, nisu. I to ovi drugi dobro znaju. Dobro znaju i da formiranje tog dijela scene po slobobeogradskom receptu nije tako lak i jednostavan posao.
„Naša stranka“ i slične cirkuske razbibrige služe za uveseljavanje političke javnosti.
Dugoročna prognoza: najmanje jednu deceniju treba krilu Desnice Koje Nema da se predstavi nekim ozbiljnim igračem u obličju političke stranke, koja će, onda, u naredoj deceniji tražiti mogućnost da dođe na vlast.
Dotad smo prinuđeni opozicijom smatrati ovo malo jada koje se tako neovlašteno predstavlja.
Analitička kartica ovdašnje političke scene ne može se koristiti klasičnom matričnom skalom desnica-centar-ljevica ali ni ratno-nacionalističkom spektrometrijom. Moguće ju je razlučivati samo sa rakursa predstojećeg vremena.
Glavni marker od kojeg se mora poći je činjenica da je u Republici Srpskoj na pobjedničkoj sceni postratna politička stranka – SNSD, i da je to jedini politički areal sa takvom situacijom na prostoru bivše SFRJ.
Realna socijaldemokratija, koju praktikuje i programira SNSD, znači da se poklapaju dvije činjenice: interesi širokih sirotinjskih prevarenih, eksploatisanih i uniženih slojeva sa programom prvobitne akumulacije široke socijalne sigurnosti, ekonomskog napretka, depresijacije Kriminalizovane Odbrane Srpstva i političkog utemeljenja demokratskih nacionalnih garancija, čiji je autor i realizator Savez nezavisnih socijaldemokrata.
Takva lepeza identičnih interesa i programske orijentacije može se svrstati samo u prostor od centra do ljevice.
U tom prostoru je svakako:
· neutralni narodni egzistencijalizam političkog centra,
· socijaldemokratija za ekonomski sve stabilnije široke srednje i niže slojeve i za srednje moćni kapital upravljiv u opšte i socijalne koristi,
· socijalna opcija,
· socijalistička vizura radništva i sindikata,
· minimum trendova internacionale,
· demokratsko, ustavno i evropsko rješenje nacionalnog pitanja.
Političkim klišeistima, komunističkim globalistima i pragmatičnim manipulatorima sumjivo je svako pominjanje nacionalnog pitanja u socijaldemokratskom vokabularu i povod je za svrstavanje u ratnu nacionalističku retoriku u ulozi nastavljača genocidnih agresora.
Dva istorijska aspekta omogućuju i opredijelili su ulazak SNSD-a u „nacionalno područje“. Prvi je, svakako, neprihvatanje kominterovske postavke o anacionalnosti lijevih (tada komunističkih) opcija. Trivijalan je zahtjev da je socijaldemokratija izvorna i vjerodostojna samo ako ne poznaje naciju u čijem miljeu je nastala i djeluje. Takva socijaldemokratija ne može doći na vlast jer politički i istorijski trendovi još uvijek idu nacionalnim kolosjecima. Stoga SDP u Hrvatskoj ne može da pobijedi HDZ. Drugi, jednako bitan, sadržan je u ocjeni da se nacionalni poslovi, pod čim podrazumijevam širok kompleks pitanja i odgovora, ner mogu prepustiti ratnoj kvazipolitičkoj rulji koja, na svim stranama to rješava kriminalom i ratom. Socijaldemokratija je potpun mozaik političkih odgovora na pitanja širokih slojeva društva i ne može izbjegavati odgovore i na pitanja nacionalne garancije.
Ako ne bi uzeli u obzir ta dva aspekta, omgućili bi da socijaldemokratija u Republici Srpskoj bude puki punkt manipulacije i nacijom i političkim procesima i trendovima.
SNSD je jednom za svagda ušao u taj prostor i to ne treba posmatrati kao nastavak naciokriminalne politike Srbljaka – Srba-divljaka Slobo-Rašine koalicije koja je Srbe koštala koliko i sve unazadvjekovne kataklizme, već kao demokratsko, napredno, moderno i evropsko rješavanje nacionalnog pitanja Srba u BiH. I ne kao rušenje, otcjepljenje ili pripajanje.
Šta je ostalo u centru i desno od centra?
U centru bi se mogao detektovati demokratski progres bez obzira što to nije ideološki i slojevno profilirana opcija jer progres ekspertskog tipa ne može biti narodna ideologija. Može biti jednokratna opsjena. Osim toga, nosilac demokratskog progresa jedan je od međaša Procesa Priručnog Formiranja Stranaka u Republici Srpskoj. U taj arsenal ubrajaju se nekad jedinstveni socijalisti Radišićevog tipa, i šire, radikali Ludog Voje ali i razbijanje Koalicije Sloga, razbijanje Srpskog Narodnog Saveza i formiranje Demokratskog narodog saveza Prijedora i Marka Pavića, formiranje jakog Mihajljičinog radikalnog krila u Bosanskom Novom...
Od centra dalje udesno, trebale bi biti artikulacije interesa krupnog tradicionalno privatnog kapitala i nacionalističke i ultranacionalističke opcije. Ali njih nema bez obzira što postoji Srpska Demokratska stranka. Krupni privatni kapital skoro nije ni evidentiran a prljavi, opljačkani i zakopan u teglama to sigurno nije, a Esdees nikada nije ni ulazio u nacionalističke i ultranacionalne vode. Razulareno zločinaštvo i anarhističko verbaliziranje nacije i međunacionalnih odnosa nije ništa više od predmeta sudskog procesuiranja i predmeta istorijske političke reciklaže.
Esdees, sada, ne može da uđe u taj prostor jer nema šta transformisati pošto to nikada i nije bila ideologija nego obična Kriminalizovana Odbrana Srpstva. Relativno krupni privatni kapital toliko je kriminalizovan i toliko se osilio da ne shvata potrebu političke podrške koju mu Esdees ne može ni pružiti. A nacionalizam i ultranacionalizam kao politički program, ne mogu ovdje zaživjeti i da su uslovi mnogo bolji. Međusobna klaonica nije podloga za nacionalističke političke opcije.
Dakle, s pozicija neposredne dogledne budućnosti, stvoreni su uslovi za klasičnu bipolarnu političku scenu u Republici Srpskoj. Takva scena, čiji su suprotstavljeni igrači ni klasična ljevica ni klasična desnica, najproduktivniji je motor socijalnog, ekonomskog i demokratskog napretka društva.
Preduslovi su stvoreni, preciznije, stvorio ih je Savez nezavisnih socijaldemokrata. Ali drugi pol te scene ne postoji. Opozicija koja se tako izdaje na tom kraju, ili neki marginalci koji bi bili malo tamo - malo ovamo, nisu validni faktori desnice a ni centra.
Esdees je politička stranka u rasulu. To ne treba toliko shvatiti kao organizaciono-terensko pitanje nego kao ideološko-profilski problem nekompatibilnosti sa vremenom.
Radikalska opcija, koja počiva na konstrukciji jedan čovjek-jedan radikal-jedna stranka, bezvrijedna je.
Na tom prostoru dijela centra i otklonu udesno, čeka se novi akter. Možda je bolje reći da se čekaju uslovi za formiranje i stasanje novih stranaka. Njih nema jer nema ni uslova za formiranje desnice.
Za to krivicu ne može da snosi Savez nezavisnih socijaldemokrata i da bude optuživan za jednoumlje etc. Da su jahači Esdeesa i radikala vrijednosno profitabilni igrači opozicije, desnice i drugog pola, već bi se inostrani faktor uhvatio u kolo podrške i promocije u suprotni pol političke scene u Republici Srpskoj. Ali, nisu. I to ovi drugi dobro znaju. Dobro znaju i da formiranje tog dijela scene po slobobeogradskom receptu nije tako lak i jednostavan posao.
„Naša stranka“ i slične cirkuske razbibrige služe za uveseljavanje političke javnosti.
Dugoročna prognoza: najmanje jednu deceniju treba krilu Desnice Koje Nema da se predstavi nekim ozbiljnim igračem u obličju političke stranke, koja će, onda, u naredoj deceniji tražiti mogućnost da dođe na vlast.
Dotad smo prinuđeni opozicijom smatrati ovo malo jada koje se tako neovlašteno predstavlja.
