1856.
ZAGORKA,
BEOGRADSKA VEŠTICA
Zagorka Golubović je u autorskom tekstu u
Ninu ostala dosljedna Liberalizaciji Svega Postojećeg. Zagorka je, inače,
poznata iz Male Istorije KPJ, kasnije preimenovane i liberalizirajuće ime i
prezime, Savez Komunista Jugoslavije, u jednočinki pod nazivom Ko se rano usere
u gnezdo neće doći u priliku da ujutro kukurikne pre vremena. Zagorka je, kao i
Đilas Stari, i Maspok Proljetni, jedna od onih koja se prerano usrala u gnezdo
koje je odgnezdilo. Niko od njih, s manje ili više inteligencije, manje ili
više mržnje, manje ili više dobrih namjera, nije shvatio da Politički Sistem
Socijalističkog Samoupravljanja ne može da se transformiše. Već samo da
propadne. Jer, u odnosu na istoriju, ortodoksiju, monolit i Kapeesesblok, bio
je transformisan i demokratizovan do krajnjih granica. To ga je i koštalo propasti.
Demokratija se ne demokratizuje. Reče Toman, bacivši napuklu hrastovu dugu za
kacu.
Zagorka Liberalka, u Ninu, poučava da
Srbija treba da se okrene delovanju civilnog društva, rehabilituje vrednosti
Demokratske stranke i zaustavi nizbrdicu udesno na kojoj se našla nakon definitivnog
oslobađanja Hrvatske za svakovrsno a naročito za posljednje iskorjenjivanje
Srbalja.
Zagorka nije shvatila da događaji na
prostoru bivše SFRJ nisu počeli Miloševićevim ekspanzionizmom i željom nekog
Beograda da izvrši agresiju na sve osim na Sloveniju. Usput, ona pogrešno
okrivljuje Miloševića za Nacionalizam. Milošević uopšte nije bio Nacionalist. On
je bio kriminalac, perverznjak, bolesni nedoraslik i vođa amaterskih razmera.
Događaji Raspada su počeli planom da se Srbi okrive za sve što će se smisliti i
realizovati. Možemo misliti da su Teorije Zavjere na granici mentalnog zdravlja
i bolesti ali se ne može zaobići činjenica da su Srbi jedini stradali na
prostoru Bivše SFRJ i jedini okrivljeni kao apsolutni krivci. Da su u toj
poziciji tako da izgleda da plaćaju cijenu Antifašizma, Poratnog Komunizma i
Prosperitetnog Socijalizma. Da sudbina Srba i Srbije neodoljivo podsjeća na
nacističko-fašističko presanje Srba i Srbije u okvire iz Drugog Svjetskog Rata.
A što se tiče Nacionalizma, Zagorka
Golubović bi, kao antropolog, trebala da
zna je Nacionalizma latentno stanje prostora Bivše Jugoslavije. Uključujući i Sloveniju.
Inače im se ne bi desilo ono brisanje svih koji nisu Slovenci. Što je
propušteno da se označi kao Fašizam Žute Trake i što Hag i drugi Međunarodni
Proseri nisu ni pomislili da procesuiraju.
Kolektivni trajni politički mentaliteti
prostora Bivše SFRJ su jednako rašireni na sve njegove dijelove. To što je u
nekoj od sastavnica, kao sada u Neovisnoj Hrvatskoj, na vlasti nekakav SDP, ili
Tamo Daleko, a malopre, Tadić, to ne znači da je Hrvatska otišla ulijevo a
Srbija, sada, klizi nizbrdicom nacionalizma. Hrvatska je puna nacionalizma. Kao
šipak. Ortodoksija u slučaju Obožavanja Gotovine je tako očita da ne treba ni
da se pominje a kamo li da se analizira.
Ovdje se ne radi o pomirenju, o
demokratizaciji, o priznanju svojih zločina. Ovdje se radi o tome da se
nacionalizmi razdvoje. Samo to može da ih, dugoročno, umanjuje.
Inače, moram nešto izravno da zamerim
Zagorki. Čitava kolektivna istorija Hrvata u posljednjih osamdeset godina je
Istorija Deratizacije Srba. U tom svetlu, slepovidno je predlagati Srbiji
akcije civilnog društva i revitalizaciju Vrednosti Gole Guzice Demokratske
stranke. Ne znam kojim metrom mjeri Zagorka. Ali i za Srbe i za Hrvate mora da
bude isti. Po Zagorčanima, posebnoj vrsti Srbijanskih Srba koji umeju o Demokratiji
da seru tako kako ona nikada sama o sebi neće umeti, Milošević je Nacionalist
iako je uspeo da uništi sve srpske kolektivitete diljem Samoupravnog Socijalizma,
osim Republike Srpske. A Hrvatska je demokratska i europejska jer se očistila
od svega Nehrvatstvenog. A naročito od Srba. Jebem ti metar koji ti ne može
stati nu u glavu ni u guzicu.
Ne može Srbija, i Srbi, da bude nakurnjak
za svaku erekciju. Ovo je Vek Nacionalizma. Ne trebate biti rođen 1930., kao Zagorka, da bi to prepoznali.
