MANJINSKA
ŽRTVENA DEMOKRATIJA
I ČARŠIJSKA
MANIPULATIVNA DEMAGOGIJA
Dva trajna tehnološka politička procesa Sarajevskog Političkog kruga, Demokratska i upravljačka prava na osnovu izmišljenog genocida i prenaduvanog zločina u Srebrenici, i Pretvaranje čaršiluka u javnost, odnosno politike u čaršiju, po ko zna koji put govore da pomoći nema.
SPK, odnosno Politika Bošnjaštva, trajno je inficirana svojim Čaršijstvom kao svojevrsnim oblikom samoizolacije, nezaslužene koristi i pozicije i odbijanja da se prihvati dogovornost za društvene i nacionalne procese.
Te osobine su se ispoljavale u kolaboracionizmu tokom Drugog svjetskog rata, u malom ili velikom M, u prihvatanju Jugoslovenstva kao nacionalne kategorije, u Žrtvovanju mira radi BiH... Danas se te osobine ogoljuju do pokostice jer se položaj Bošnjaka, muslimana, drastično promijenio i nije to više austrougarski niti komunističku izolarijum. Danas postoji Bošnjačka odgovornost prema BiH kao tronacionalnoj komplikovanoj državi kakve nema u Evropi. Kao najbrojnija nacija, Bošnjaci imaju odgovornost koja nadilazi odgovornosti Srba i Hrvata. Ne samo zbog manjeg broja nego i zbog postojanja Srbije i Hrvatske, tako blizu u susjedstvu.
No, ta odgovornost se ne može demonstrirati niti efektuirati beskonačnom centrifugom žrtvene demokratije koja prodrazumijeva svu političku, izbornu i ustavnu korist samo za Samoproglašenu Žrtvu a jaram za manje i one koji su Proglašeni Genocidnim.
To nije politika. To je Sadaka Pasivizacija.
Bošnjački političari, zahtjevom za posebnim pravima Bošnjaka Srebrenice, na lokalnim izborima, koja bi se uskoro mogla proširiti i na turske potomke onih koji su prije šest stotina godina prošli kroz Srebrenicu kao vojnici, u stvari zahtijevaju Sadaku i poručuju da nemaju nikakvu politiku. Ne samo za Srebrenicu nego ni za Bosnu, ni za Bosnu i Hercegovinu. Ni za Državu.
Čak i da im neka sila da Srebrenicu, da u Skupštini opštine sjede sve Bošnjaci a samo jedan Srbin iz Miješanog Braka, šta bi Bošnjaci Bosne i Hercegovine dobili tim nedemokratskim i vancivilizacijskim potezom. Ništa. Osim što bi grupa sterlizovanih, jalovih, neubjedljivih i neinventivnih političara koji svoj najcrnji nacionalizma, kao želju za turskim načinom vladanja nad Srbima, prikrivaju zalaganjem za nepostojeća Prava Žrtve, pružila vlastitu prevaru Bošnjačkog Naroda.
To odsustvo sposobnosti za formulisanje politike kao kreativnog načina vođenja i napredovanja društva, pokazao je u svom tajnom video uratku, u najkraćem rijaliti-kič-šouu, za koje su Pinkerajski Salaši i druga imanja, najobičniji bofl, najintelegintniji, najšarmantniji, najnatovskiji, najeurointegrativniji, najnacrtaniji, barem tako misli za sebe, političar, Zlatko Lagumdžija. Neki mediji u Republici Srpskoj su to objavili sa ogromnim zakašnjenjem. Najteže je savladati strah.
Taj uradak iz najboljih dostignuća Sarajevske Ćaršije u klasi Tišu Rafo, govori na koji način... ne, dragi površnjaci, na koji način Zlatagan prilazi uređivanju medija, nego na koji način Sarajevski Politički Krug vodi politiku. Mene nema. Otišao, ba sa Haenesom. Mene nema. Ja sam ovdje Slučajni Prolaznik.
Pojednostavljeno. Ne uvažavamo Zagreb. Ne uvažavamo Beograd. Ne priznajemo da u BiH postoje Srbi i Hrvati. Ne samo da Mene Nema, nego nema ni bilo kakvog koncepta kako se odnositi prema svim tim pomenutim i nepomentim faktorima u slučaju da nisu porobljeni ili u statusu Sirotinje Raje.
Ali na osnovu Svemogućeg Genocida, zahtijevamo Sve Za Sebe.
ŽRTVENA DEMOKRATIJA
I ČARŠIJSKA
MANIPULATIVNA DEMAGOGIJA
Dva trajna tehnološka politička procesa Sarajevskog Političkog kruga, Demokratska i upravljačka prava na osnovu izmišljenog genocida i prenaduvanog zločina u Srebrenici, i Pretvaranje čaršiluka u javnost, odnosno politike u čaršiju, po ko zna koji put govore da pomoći nema.
SPK, odnosno Politika Bošnjaštva, trajno je inficirana svojim Čaršijstvom kao svojevrsnim oblikom samoizolacije, nezaslužene koristi i pozicije i odbijanja da se prihvati dogovornost za društvene i nacionalne procese.
Te osobine su se ispoljavale u kolaboracionizmu tokom Drugog svjetskog rata, u malom ili velikom M, u prihvatanju Jugoslovenstva kao nacionalne kategorije, u Žrtvovanju mira radi BiH... Danas se te osobine ogoljuju do pokostice jer se položaj Bošnjaka, muslimana, drastično promijenio i nije to više austrougarski niti komunističku izolarijum. Danas postoji Bošnjačka odgovornost prema BiH kao tronacionalnoj komplikovanoj državi kakve nema u Evropi. Kao najbrojnija nacija, Bošnjaci imaju odgovornost koja nadilazi odgovornosti Srba i Hrvata. Ne samo zbog manjeg broja nego i zbog postojanja Srbije i Hrvatske, tako blizu u susjedstvu.
No, ta odgovornost se ne može demonstrirati niti efektuirati beskonačnom centrifugom žrtvene demokratije koja prodrazumijeva svu političku, izbornu i ustavnu korist samo za Samoproglašenu Žrtvu a jaram za manje i one koji su Proglašeni Genocidnim.
To nije politika. To je Sadaka Pasivizacija.
Bošnjački političari, zahtjevom za posebnim pravima Bošnjaka Srebrenice, na lokalnim izborima, koja bi se uskoro mogla proširiti i na turske potomke onih koji su prije šest stotina godina prošli kroz Srebrenicu kao vojnici, u stvari zahtijevaju Sadaku i poručuju da nemaju nikakvu politiku. Ne samo za Srebrenicu nego ni za Bosnu, ni za Bosnu i Hercegovinu. Ni za Državu.
Čak i da im neka sila da Srebrenicu, da u Skupštini opštine sjede sve Bošnjaci a samo jedan Srbin iz Miješanog Braka, šta bi Bošnjaci Bosne i Hercegovine dobili tim nedemokratskim i vancivilizacijskim potezom. Ništa. Osim što bi grupa sterlizovanih, jalovih, neubjedljivih i neinventivnih političara koji svoj najcrnji nacionalizma, kao želju za turskim načinom vladanja nad Srbima, prikrivaju zalaganjem za nepostojeća Prava Žrtve, pružila vlastitu prevaru Bošnjačkog Naroda.
To odsustvo sposobnosti za formulisanje politike kao kreativnog načina vođenja i napredovanja društva, pokazao je u svom tajnom video uratku, u najkraćem rijaliti-kič-šouu, za koje su Pinkerajski Salaši i druga imanja, najobičniji bofl, najintelegintniji, najšarmantniji, najnatovskiji, najeurointegrativniji, najnacrtaniji, barem tako misli za sebe, političar, Zlatko Lagumdžija. Neki mediji u Republici Srpskoj su to objavili sa ogromnim zakašnjenjem. Najteže je savladati strah.
Taj uradak iz najboljih dostignuća Sarajevske Ćaršije u klasi Tišu Rafo, govori na koji način... ne, dragi površnjaci, na koji način Zlatagan prilazi uređivanju medija, nego na koji način Sarajevski Politički Krug vodi politiku. Mene nema. Otišao, ba sa Haenesom. Mene nema. Ja sam ovdje Slučajni Prolaznik.
Pojednostavljeno. Ne uvažavamo Zagreb. Ne uvažavamo Beograd. Ne priznajemo da u BiH postoje Srbi i Hrvati. Ne samo da Mene Nema, nego nema ni bilo kakvog koncepta kako se odnositi prema svim tim pomenutim i nepomentim faktorima u slučaju da nisu porobljeni ili u statusu Sirotinje Raje.
Ali na osnovu Svemogućeg Genocida, zahtijevamo Sve Za Sebe.
