TURSKA U EU?
Vidim da se Barak Obama fokusirao na lobističke aktivnosti kako bi u Evropskoj uniji izdejstvovao mekši stav u pogledu prijema Turske.
Dvije činjenice su bitne za razmatranje ovog savjetovadno-naredbodavnog čina.
Amerika, ne samo Obama, shvata Evropsku uniju kao američku alatku za nekoliko poslova. Za uticaj na Rusiju i otimanje malih samostalnih posjeda oko velikog ruskog dvorišta. Za mehanizam učvršćivanja NATO saveza tako da se često ne zna da li se ulazak u taj savez uslovljava članstvom u EU ili se ulazak u EU uslovljava napretkom ka vojno-demokratskom savezu.
Amerika pokušava da redefiniše svoj odnos prema islamskom svijetu. Ponuda Iranu o novom početku i posjeta Turskoj, a u tom sklopu lobiranje za njen prijem u EU, ima za cilj da islamskim zemljama da do znanja da Amerika nije unaprijed neprijatelj i da želi da ima koliko-toliko sređene odnose, barem na nivou dioplomatske i međunarodne korektnosti.
Amerika se u oba slučaja ponaša kao sama na svijetu. Nije moguće potčinjavati EU svojim interesima kao što nije dobro problem spoljne politike i ugleda Amerike u svijetu uopšte svoditi na problem odnosa prema ili sa islamskim svijetom. Problem Amerike je odnos prema svem svijetu. Islam je, možda, samo najvidljiviji indikator.
Evropska unija mora da bude stabilan ekonomski i politički faktor u korist Evrope, prije svega. Čak i kada više niko ne bi bio primljen u EU, ona ovakva je dovoljna, ako je ekonomski i politički unutar stabilna, da vuče Evropu u ovom vijeku. Ako od EU pravimo pokret nesvrstanih, dobijamo konglomerat koji postaje amorfan i rastegljiv na dva kontinenta. To će uništiti efikasnost EU.
Turska će uvijek biti Turska i ne spada u Evropsku uniju. Njen prijem može značiti samo legalizaciju islamske najezde na Evropu od koje je prvi korak Cerićeva Deklaracija evropskih muslimana i zahtjevi koji su tamo iznijeti.
Kratkoročna potreba Amerike ne može da uništi dugoročne potrebe Evrope.
Amerika bi trebalo da zna da odnos sa islamskim svijetom nije u rješenju odnosa sa Turskom niti u pitanju njenog prijema ili odbijanja na vratima EU. Problem je mnogo složeniji čak i od samo vazdušno-demokratskog odnosa prema Iraku ili Afganistanu. Totalitarizam Amerike u gazdovanju nad cijelim svijetom i teritorijalno-politička agresivnost islama, barem su dva ravnopravna uzroka loših odnosa na tom nivou Amerika – Islam. Turska ne spada ni u jedan od ta dva segmenta, pogotovu, barem još, ne u agresivni fundmanetalni islamski sferarij.
Vidim da se Barak Obama fokusirao na lobističke aktivnosti kako bi u Evropskoj uniji izdejstvovao mekši stav u pogledu prijema Turske.
Dvije činjenice su bitne za razmatranje ovog savjetovadno-naredbodavnog čina.
Amerika, ne samo Obama, shvata Evropsku uniju kao američku alatku za nekoliko poslova. Za uticaj na Rusiju i otimanje malih samostalnih posjeda oko velikog ruskog dvorišta. Za mehanizam učvršćivanja NATO saveza tako da se često ne zna da li se ulazak u taj savez uslovljava članstvom u EU ili se ulazak u EU uslovljava napretkom ka vojno-demokratskom savezu.
Amerika pokušava da redefiniše svoj odnos prema islamskom svijetu. Ponuda Iranu o novom početku i posjeta Turskoj, a u tom sklopu lobiranje za njen prijem u EU, ima za cilj da islamskim zemljama da do znanja da Amerika nije unaprijed neprijatelj i da želi da ima koliko-toliko sređene odnose, barem na nivou dioplomatske i međunarodne korektnosti.
Amerika se u oba slučaja ponaša kao sama na svijetu. Nije moguće potčinjavati EU svojim interesima kao što nije dobro problem spoljne politike i ugleda Amerike u svijetu uopšte svoditi na problem odnosa prema ili sa islamskim svijetom. Problem Amerike je odnos prema svem svijetu. Islam je, možda, samo najvidljiviji indikator.
Evropska unija mora da bude stabilan ekonomski i politički faktor u korist Evrope, prije svega. Čak i kada više niko ne bi bio primljen u EU, ona ovakva je dovoljna, ako je ekonomski i politički unutar stabilna, da vuče Evropu u ovom vijeku. Ako od EU pravimo pokret nesvrstanih, dobijamo konglomerat koji postaje amorfan i rastegljiv na dva kontinenta. To će uništiti efikasnost EU.
Turska će uvijek biti Turska i ne spada u Evropsku uniju. Njen prijem može značiti samo legalizaciju islamske najezde na Evropu od koje je prvi korak Cerićeva Deklaracija evropskih muslimana i zahtjevi koji su tamo iznijeti.
Kratkoročna potreba Amerike ne može da uništi dugoročne potrebe Evrope.
Amerika bi trebalo da zna da odnos sa islamskim svijetom nije u rješenju odnosa sa Turskom niti u pitanju njenog prijema ili odbijanja na vratima EU. Problem je mnogo složeniji čak i od samo vazdušno-demokratskog odnosa prema Iraku ili Afganistanu. Totalitarizam Amerike u gazdovanju nad cijelim svijetom i teritorijalno-politička agresivnost islama, barem su dva ravnopravna uzroka loših odnosa na tom nivou Amerika – Islam. Turska ne spada ni u jedan od ta dva segmenta, pogotovu, barem još, ne u agresivni fundmanetalni islamski sferarij.
