UKLANJANJE CRKVE U DIVIČU
SRBI AZIJATSKOG TIPA
Kolektivni strah koji je zahvatio Srbe u Bosni i Hercegovini, nakon višenacionalističkih izbora i nakon vezivanja zastava sa šahovnicom i polumjesecom, što se imalo shvatiti kao najava jasenovačke reprize, nije artikulisan i podržan kvalitetnim i realnim političkim konceptom i obuven u odgovarajući teritorijalno-politički interes. Za to su odgovorni Esdees i Slobodan Mire Marković. Umjesto političkog program, na scenu je lansiran koncept KOS, Kriminalizovana Odbrana Srpstva. Kao i KOM i KOH, uostalom. O tome je sve poznato.
Za širu analizu ponašanja kolektiviteta, najbitnija je činjenica o odustvu realnog političkog koncepta. Neki slaboumni a egzaltirani Srbi su mislili da je dovoljno imati Esdees i da je sam Esdees politički koncept. Oni, Srbljaci, Srbi Divljaci, nisu imali pojma o tome šta je država, šta je ekonomija, šta je vlast, šta je dugoročni interes a šta kratkoročna taktika. Kao otpadnici i iskompleksirani talog komunizma, a koga komunizam, odnosno Savez Komunista, nije htio u svoje redove, taj i nije nizašta, imali su krajnji domet u nekoj opštinskoj upravi prihoda, radi pljačke, dabome.
Usljed nedostatka političkog koncepta pa onda, na osnovu toga, odvojenosti vojske o civilne vlasti itd. došlo se u anarhičnu situaciju da svaka budala tumači srpski interes, sa univerzalnom preambulom: Moj Narod...
Tako je došlo do „istorijske odluke“ da se na mjestu srušene džamije u Diviču izgradi crkva. Budale koje su to uradile, nisu mislile da posljedice neće stići njih nego Moj Narod.
Danas se došlo dotle da ogromni napori cijele zajednice, nakon više od decenije, dovedu do uklanjanja crkve jer joj tu nije mjesto.
Ako ostavimo po strani mazohizam u vidu gradnje džamije na srpskoj zemlji, rušenja crkava i džamija, gradnje crkve na temeljima džamije itd., na slučaju Diviča očigledno je počinjen četverostruki zločin: prema islamskoj vjeri, prema islamskom narodu, Bošnjacima, prema pravoslavnoj vjeri i prema Srbima.
Taj azijatski začahureni mentalitet neprestanog jahanja za zločinom i krvlju, dok ti je hrana živo krvavo meso ispod sedla, nastojao je da se nametne kao univerzalni sklop, u ovom slučaju, kao pravoslavna potka bogomolja, kao da je neko u vrhu pravoslavne crkve o tome odlučio (tako su radili i drugi, ali ovaj put govorim o Srbima) a nije.
Jedna od najznačajnijih potrebnih edukacija jeste da je za interes kolektiviteta bitan i pijedinačni i kolektivni čin ali da pojedinačni čin uvijek može biti anarhičniji i destruktivniji od kolektivnog. Jer nema filtera, kontrola i koncepta.
Kolektivni strah koji je zahvatio Srbe u Bosni i Hercegovini, nakon višenacionalističkih izbora i nakon vezivanja zastava sa šahovnicom i polumjesecom, što se imalo shvatiti kao najava jasenovačke reprize, nije artikulisan i podržan kvalitetnim i realnim političkim konceptom i obuven u odgovarajući teritorijalno-politički interes. Za to su odgovorni Esdees i Slobodan Mire Marković. Umjesto političkog program, na scenu je lansiran koncept KOS, Kriminalizovana Odbrana Srpstva. Kao i KOM i KOH, uostalom. O tome je sve poznato.
Za širu analizu ponašanja kolektiviteta, najbitnija je činjenica o odustvu realnog političkog koncepta. Neki slaboumni a egzaltirani Srbi su mislili da je dovoljno imati Esdees i da je sam Esdees politički koncept. Oni, Srbljaci, Srbi Divljaci, nisu imali pojma o tome šta je država, šta je ekonomija, šta je vlast, šta je dugoročni interes a šta kratkoročna taktika. Kao otpadnici i iskompleksirani talog komunizma, a koga komunizam, odnosno Savez Komunista, nije htio u svoje redove, taj i nije nizašta, imali su krajnji domet u nekoj opštinskoj upravi prihoda, radi pljačke, dabome.
Usljed nedostatka političkog koncepta pa onda, na osnovu toga, odvojenosti vojske o civilne vlasti itd. došlo se u anarhičnu situaciju da svaka budala tumači srpski interes, sa univerzalnom preambulom: Moj Narod...
Tako je došlo do „istorijske odluke“ da se na mjestu srušene džamije u Diviču izgradi crkva. Budale koje su to uradile, nisu mislile da posljedice neće stići njih nego Moj Narod.
Danas se došlo dotle da ogromni napori cijele zajednice, nakon više od decenije, dovedu do uklanjanja crkve jer joj tu nije mjesto.
Ako ostavimo po strani mazohizam u vidu gradnje džamije na srpskoj zemlji, rušenja crkava i džamija, gradnje crkve na temeljima džamije itd., na slučaju Diviča očigledno je počinjen četverostruki zločin: prema islamskoj vjeri, prema islamskom narodu, Bošnjacima, prema pravoslavnoj vjeri i prema Srbima.
Taj azijatski začahureni mentalitet neprestanog jahanja za zločinom i krvlju, dok ti je hrana živo krvavo meso ispod sedla, nastojao je da se nametne kao univerzalni sklop, u ovom slučaju, kao pravoslavna potka bogomolja, kao da je neko u vrhu pravoslavne crkve o tome odlučio (tako su radili i drugi, ali ovaj put govorim o Srbima) a nije.
Jedna od najznačajnijih potrebnih edukacija jeste da je za interes kolektiviteta bitan i pijedinačni i kolektivni čin ali da pojedinačni čin uvijek može biti anarhičniji i destruktivniji od kolektivnog. Jer nema filtera, kontrola i koncepta.
