IZDVAJANJE
ADILA OSMANOVIĆA
ADILA OSMANOVIĆA
Ne razumijem manjeg potpredsjednika Republike Srpske, Adila Esdea Osmanovića.
Njegov najnoviji politički program može se svrstati u subverzivnu razgradnju svega postojećeg a sadrži svega nekoliko riječi: Svi političari iz BiH treba da rade na izdvajanju Srebrenice iz Republike Srpske. To treba da urade administracija Ujedinjenih nacija, Evropska unija i međunarodne institucije koje su u najvećoj mjeri odgovorne za genocid.
Ne razumijem Adila Osmanovića jer on ne razumije nekoliko činjenica:
· Kandidovao se i pobijedio na izborima za potpredsjednika Republike Srpske a hoće da je raskomada, rasparča, ukine...
· Izjavu daje u banjalučkim Nezavisnim novinama koje u Federaciji čitaju samo oni što moraju tako da je odjek, kod onih koji bi trebali da je čuju, minimalan
· Izjavu daje čitaocima u Republici Srpskoj i navlači na sebe bespotrebnu mržnju čime samo dalje dijeli ljude a i BiH
Adil Osmanović je još jedan od junaka iz one moje popodnevne priče sa gradilišta Ćuprije na Drini, koji se vesele što Drina, ili loša vila, noću sruše ono što neimar i robovi danju sagrade.
Ali, Adil Osmanović je, što je mnogo tragičnije, uzorak sifilistične, sidične i kanecerogene političke svijesti koja je preplavila Sarajevo i federativnu okolinu u ratnom i poratnom dobu, sve do današnjih dana. Njena kancerogenost je u imanentom samorazarajućem rezonu da neko drugi treba da za njih uradi ono što oni misle da je pravično. Stečeni sindrom izgubljene političke kreativnosti očituje se kao destruktivni osvetnički koncept a ne kao kreativni ispredvremenski politički koncept razvitka i napretka što jedino legitimiše politiku kao organizovanu ljudsku djelatnost u zajednici.
Taj carigradski, stambolski, austrougarski, sindrom čekanja katul-fermana stvorio je od ovog prostora podaničku šikaru u mračnom vilajetu koja se teško može civilizovati, evropejizovati i integrisati.
U dalekoj budućnosti zamišljam Adila Osmanovića kako kampuje pred uredima u Briselu i moli da Savjet ministara Ujedinjene Evrope izdvoji Mjesnu zajednicu Vrbanja iz banjalučke opštine.
Njegov najnoviji politički program može se svrstati u subverzivnu razgradnju svega postojećeg a sadrži svega nekoliko riječi: Svi političari iz BiH treba da rade na izdvajanju Srebrenice iz Republike Srpske. To treba da urade administracija Ujedinjenih nacija, Evropska unija i međunarodne institucije koje su u najvećoj mjeri odgovorne za genocid.
Ne razumijem Adila Osmanovića jer on ne razumije nekoliko činjenica:
· Kandidovao se i pobijedio na izborima za potpredsjednika Republike Srpske a hoće da je raskomada, rasparča, ukine...
· Izjavu daje u banjalučkim Nezavisnim novinama koje u Federaciji čitaju samo oni što moraju tako da je odjek, kod onih koji bi trebali da je čuju, minimalan
· Izjavu daje čitaocima u Republici Srpskoj i navlači na sebe bespotrebnu mržnju čime samo dalje dijeli ljude a i BiH
Adil Osmanović je još jedan od junaka iz one moje popodnevne priče sa gradilišta Ćuprije na Drini, koji se vesele što Drina, ili loša vila, noću sruše ono što neimar i robovi danju sagrade.
Ali, Adil Osmanović je, što je mnogo tragičnije, uzorak sifilistične, sidične i kanecerogene političke svijesti koja je preplavila Sarajevo i federativnu okolinu u ratnom i poratnom dobu, sve do današnjih dana. Njena kancerogenost je u imanentom samorazarajućem rezonu da neko drugi treba da za njih uradi ono što oni misle da je pravično. Stečeni sindrom izgubljene političke kreativnosti očituje se kao destruktivni osvetnički koncept a ne kao kreativni ispredvremenski politički koncept razvitka i napretka što jedino legitimiše politiku kao organizovanu ljudsku djelatnost u zajednici.
Taj carigradski, stambolski, austrougarski, sindrom čekanja katul-fermana stvorio je od ovog prostora podaničku šikaru u mračnom vilajetu koja se teško može civilizovati, evropejizovati i integrisati.
U dalekoj budućnosti zamišljam Adila Osmanovića kako kampuje pred uredima u Briselu i moli da Savjet ministara Ujedinjene Evrope izdvoji Mjesnu zajednicu Vrbanja iz banjalučke opštine.
