DUGOVI SU SAMO
RUPE NA KANTI
Ekonomski eksperti sa Čokorskih Polja, koje predvodi Dragan Čavić, podigli su, povodom dugova i zaduživanja Republike Srpske, opozicionu prašinu veću od one što je dižu američki milijarderi, kad im Obama zaprijeti stopama, a koji su oporezovani manje od sobarica koje puše svjetskim finansijskim moćnicima.
Ako izostavimo opozicionu plitkoću, kod Čavića je očito kapacitet glavenog lonca mali za shvatanje cjelovitosti ekonomije. Dugovi su jedan od lanaca napretka ekonomije uopšte, kao i inflacija i slično, samo je u pitanju njihova mjera. Dakle, dugovi nisu Glavni Junak Jedne Knjige. I besmisleno je opozicionu priču, rješenje krize ili razvoj ekonomije, graditi na dugovima.
Globalno gledano, dugovi su zakoniti i smisleni, projektovani, produkt finansijske al kaide koja je nastala, u današnjem smislu riječi, nakon Drugog svjetskog rata ali se njeni korijeni prepoznaju i u teorijama ili upozorenjima Adama Smita i Karla Marksa. Zakoniti su produkt jer se finansijski sektor odmetnuo i od produkcije, i od vlasti, i od države kao neophodnog krajnjeg i vrhovnog regulatora.
Jasno je da se svijetom vlada pomoću dugova. Smiješne su postale priče o jevtinoj radnoj snazi, velikoj produktivnosti, robotizaciji, numerički upravljanim mašinama, kompjuterizaciji, kotlerizaciji... time se ne vlada u ekonomiji i proizvodnji.
Dugovi Republike Srpske su mali u odnosu na BDP. To ne znači da im obje noge ne treba ukolijenčiti. Ali bi bilo potpuno suicidno u opštem dugovnom bunilu, u kome ima mnogo potrošnje tuđih i nepostojećih para, izgraditi u Republici Srpskoj stakleno oazno zvono bezdužnog stanja u kome, da bi zadovoljili frustriranog Čavića i amorfnog Ivanića, vlada opšta nezaduženost, nevinost i čednost.
Praksa, ali i računica kod onih koji imaju barem računsku teku, kaže da 40% BDP može da ide na dugove. More komotno. Može i 45% ali je pametnije ostaviti onih 5% za neke elementarne nepredviđenosti, povodnje, zemljodrme i kukunamije.
Sve preko tog procenta je guranje srednjeg prsta korz postavu džepa koji će se ubrzo i probušiti. Kroz tu rupu u ekonomiji, onda, ističu i aktuelna zaduženja i zdravi BDP. Tako je Grčka kroz svoju postavu na džepu gurala po nekoliko prstiju. Do lakta, STJ. Dugovi su dvaput veći od BDP. 200%.
Druga bitna stvar u analizi jeste kvalitet BDP. Trgovinom i turizmom, npr, hranjen BDP nije istog kvaliteta kao onaj hranjen naftnom industrijom, rudarstvom, produkcijom u industriji. To znači da snaga dugova zavisi od toga kakvu realnu novu vrijednost imamo. I samo ona rješava, i rješavaće ubuduće, probleme ekonomija. A fiskalna politika Deni Rodika i sličnih harvardera i nobelovaca, neće riješiti ništa. Pogledajte citat: „Privreda SAD kratkoročno treba drugu rundu fiskalnih poticaja kako bi se nadoknadila niska privatna tražnja a dugoročno treba uvjerljivi program fiskalane konsolidacije.“ To je isto kao kad bi baba, vidjevši da unuka nosi tange, odmudrila: Unuci treba srazmjerno duža suknja kako bi se nadonadila minimalizacija privatne međunožne tražnje platna.
Fiskalna politika samo produžava rat među društvenim grupama, ostavlja državu po strani a finansijatori u hladovini pletu dalje, nevidljivije i efikasnije mreže fantomskog novca koji, kao crna rupa u svemiru, guta banke, države, regione, diktatore, jebače... svjedno. Onda neko od njih, iz zajebancije, podvikne, podignite nam stope poreza. Živio Bafet, vrisnu zečice kod onog plejbojaša.
Dakle, dugovi su rupe na kanti. Pri tome je bitno da ne dostignu više od 45% dna kante. Ali, ne zaboravimo, da je, ipak, kanta najbitnija. Ako je s ručkom, ako ima državu, još bitnija.
RUPE NA KANTI
Ekonomski eksperti sa Čokorskih Polja, koje predvodi Dragan Čavić, podigli su, povodom dugova i zaduživanja Republike Srpske, opozicionu prašinu veću od one što je dižu američki milijarderi, kad im Obama zaprijeti stopama, a koji su oporezovani manje od sobarica koje puše svjetskim finansijskim moćnicima.
Ako izostavimo opozicionu plitkoću, kod Čavića je očito kapacitet glavenog lonca mali za shvatanje cjelovitosti ekonomije. Dugovi su jedan od lanaca napretka ekonomije uopšte, kao i inflacija i slično, samo je u pitanju njihova mjera. Dakle, dugovi nisu Glavni Junak Jedne Knjige. I besmisleno je opozicionu priču, rješenje krize ili razvoj ekonomije, graditi na dugovima.
Globalno gledano, dugovi su zakoniti i smisleni, projektovani, produkt finansijske al kaide koja je nastala, u današnjem smislu riječi, nakon Drugog svjetskog rata ali se njeni korijeni prepoznaju i u teorijama ili upozorenjima Adama Smita i Karla Marksa. Zakoniti su produkt jer se finansijski sektor odmetnuo i od produkcije, i od vlasti, i od države kao neophodnog krajnjeg i vrhovnog regulatora.
Jasno je da se svijetom vlada pomoću dugova. Smiješne su postale priče o jevtinoj radnoj snazi, velikoj produktivnosti, robotizaciji, numerički upravljanim mašinama, kompjuterizaciji, kotlerizaciji... time se ne vlada u ekonomiji i proizvodnji.
Dugovi Republike Srpske su mali u odnosu na BDP. To ne znači da im obje noge ne treba ukolijenčiti. Ali bi bilo potpuno suicidno u opštem dugovnom bunilu, u kome ima mnogo potrošnje tuđih i nepostojećih para, izgraditi u Republici Srpskoj stakleno oazno zvono bezdužnog stanja u kome, da bi zadovoljili frustriranog Čavića i amorfnog Ivanića, vlada opšta nezaduženost, nevinost i čednost.
Praksa, ali i računica kod onih koji imaju barem računsku teku, kaže da 40% BDP može da ide na dugove. More komotno. Može i 45% ali je pametnije ostaviti onih 5% za neke elementarne nepredviđenosti, povodnje, zemljodrme i kukunamije.
Sve preko tog procenta je guranje srednjeg prsta korz postavu džepa koji će se ubrzo i probušiti. Kroz tu rupu u ekonomiji, onda, ističu i aktuelna zaduženja i zdravi BDP. Tako je Grčka kroz svoju postavu na džepu gurala po nekoliko prstiju. Do lakta, STJ. Dugovi su dvaput veći od BDP. 200%.
Druga bitna stvar u analizi jeste kvalitet BDP. Trgovinom i turizmom, npr, hranjen BDP nije istog kvaliteta kao onaj hranjen naftnom industrijom, rudarstvom, produkcijom u industriji. To znači da snaga dugova zavisi od toga kakvu realnu novu vrijednost imamo. I samo ona rješava, i rješavaće ubuduće, probleme ekonomija. A fiskalna politika Deni Rodika i sličnih harvardera i nobelovaca, neće riješiti ništa. Pogledajte citat: „Privreda SAD kratkoročno treba drugu rundu fiskalnih poticaja kako bi se nadoknadila niska privatna tražnja a dugoročno treba uvjerljivi program fiskalane konsolidacije.“ To je isto kao kad bi baba, vidjevši da unuka nosi tange, odmudrila: Unuci treba srazmjerno duža suknja kako bi se nadonadila minimalizacija privatne međunožne tražnje platna.
Fiskalna politika samo produžava rat među društvenim grupama, ostavlja državu po strani a finansijatori u hladovini pletu dalje, nevidljivije i efikasnije mreže fantomskog novca koji, kao crna rupa u svemiru, guta banke, države, regione, diktatore, jebače... svjedno. Onda neko od njih, iz zajebancije, podvikne, podignite nam stope poreza. Živio Bafet, vrisnu zečice kod onog plejbojaša.
Dakle, dugovi su rupe na kanti. Pri tome je bitno da ne dostignu više od 45% dna kante. Ali, ne zaboravimo, da je, ipak, kanta najbitnija. Ako je s ručkom, ako ima državu, još bitnija.
