TADIĆ U SREBRENICI
Dakle, daleko je odmakla operacija uvlačenja Srbije u ratove na Balkanu koji su jednom završeni.
Još dalje je odmakla operacija izvlačenja Srbije iz Evrope i odvlačenja od EU.
Srbija je sve bliža turskom statusu kod EU – permanentni povlašteni pričlanak.
Boris Tadić, razumitelj bosanskohercegovačkih i regionalnih prilika, prisustvovao je u Istambulu nekom sastanku regionalne incijative, a kadgod nekog treba sjebati u regionalnom smislu, pokrene se regionalna incijativa, to je plodna formula još od austrougarske Podunavske federacije, pod nazivom Proces saradnje, kao da između drugih zemalja traje proces kontaminacije.
Tamo je Boris Tadić, na opšte oduševljenje Nataše, Sonje i lista Danas, izjavio da će prisustvovati obilježavanju petnaeste godišnjice stradanja u Srebrenici.
Nema nikakve političke ni ljudske potrebe da predsjednik Srbije tamo bude. Srbija je donijela rezoluciju o tome, u svojoj skupštini, iako je sud rekao da ona nije kriva ali je kriva što to nije spriječila. Toliko je kriva i Holandija.
Ali, predsjednik Srbije, Tadić, mora da prisustvuje ukopu u Srebrenici. On se uhvatio u Gluvo Istambulsko Kolo i sada je teško pustiti tkanicu i izaći.
Srbija na taj način od Srebrenice čini svoje krivilište, osudilište i podredilište.
Neka Srbija radi šta hoće, samo neka se to ne češe o Republiku Srpsku i Srbe u BiH.
A ta inicijativa, taj Proces saradnje kome predsjedava Turska a u čijem sastavu su još Srbija, Albanija, BiH, Crna Gora, Hrvatska, Bugarska, Grčka, Makedonija, Moldavija, Rumunija. Sve istaknute članice NATO ili mlade kandidatkinje.
Dakle, Srbija se uvlači u nato-pokrov.
I odvlači se od Evrope. Umjesto da, kao Hrvatska, glavom bez obzira bježi od istoka, od Male Azije i od jevtinih regionalnih poljskih toaleta, Srbija se veže lancima. Ne vrijeđajući nikoga, mnogi od tih članova, nisu evrorpsko društvo Srbije, nego upravo maloazijsko, ćepenačko, sokačko.
Zato Tadić ne treba u Srebrenici a mora.