NUDIGUZI I POTOPNICI
skica za opijelo opoziciji
S KONJA NA SKAKAVCA
Najveći problem opozicije u Republici Srpskoj nije to što je
• Nastala u jaslarniku stranih ambasada, ilegalnih nadvladinih organizacija i u logističkoj ponjavi Vaskovića, Babića, Gregorijana, Bakira Lagumdžije i Dragana Lukača,
• Ujedinjena kao voda i pregorjelo motorno ulje, Bosić ne njuši Čavića, Čavić ne podržava Tadića već samo Ivanića, Krsmanovića niko ne zarezuje, Mihajlicu trpe samo kao dvorsku ludu,
• Cijelu godinu propagirala opšti potop i sudnji dan, što je, i još, Republiku Srpsku i njene inistitucije, i vlast, po receptu Dragana Lukača i Bakira Kakira, koji su njeni glavni ideolozi, proglašavala kriminalnim i lopovskim,
• Bez ikakvog program, ikakve ideju, ikakvog stava o tome šta misli da treba uraditi sa Republikom Srpskom i unutar nje, kako je pozicionirati u BiH ili izvan,
• Godinu dana bježala od glavnih tema: odnosa u BiH, sarajevske i inostrane unitarizacije, prenešenih i otetih nadležnosti, privatizacije zajedničkih institucija i BiH, postizbornog vala zahtjeva za ustavnim promjenama,
• Cijeli mandat ponižavala građane i javnost svojim neartikulisanim pričama o kriminalu i korupciji, pa na kontrolnom mjerenju vremena izgubila vlast u 20 opština, i proglašavala 50-postotnu volju birača režimom,
Već je u tome što nema političkog karaktera i političkih referenci za vršenje vlasti.
O tome da nema sposobnosi i vještine da pobijedi, ne treba raspravljati.
Politički kakarakter podrazumijeva miminum konstanti u odnosu na najvažnije probleme svog vremena i svoje političke karijere. On ne zahtijeva betonirane stavove o jednom pitanju tokom više mandata jer se i problem iz tog pitanja i vrijeme i njegovo okruženje mijenjaju. Ali zahtijeva prepoznatljiv odnos prema akterima i trendovima u kojima se detektuje generalna politička linija i tehnologija formiranja relacije. To je javni karakter jedne političke stranke, ili lidera, kojeg javnost prepoznaje i na osnovu kojeg asocijativno razaznaje i još neizrečen stav ili odnos.
Politički karakter, pored ideološke matrice, određuje i saradnju sa drugim političkim strankama kao i odnos lidera prema svojoj vlastitoj stranci što podrazumijeva nedopustivost bilo kakve upotrebe stranke zarad svoje pozicije ili eksterne nagodbe.
Dakle, kakav je politički i ljudski karakter aktera opozcije.
To je karakter izdajica, izlaznika, rascjepitelja i izgnanika.
Ognjen Tadić, napustio Radikale Vojislava Šešelja da bi bio vječni kandidat.
Mladen Ivanić, napustio SDS da bi se podvukao pod skut vlasti SNSD a onda napustio SNSD da bi, po nalogu stranaca, rušio izbornu volju građana.
Milanko Mihajlica, napustio Radikale Vojislava Šešelja da bi, onomad, bio prirepak Esdesovoj vladi i skupštinskoj većini.
Dragan Čavić, istjeran iz SDS-, bivši Predsjednik Republike koji je sebi dozvolio da se kandiduje za poslanika. S konja na skakavca.
Zdravhudin Krsmanović, Aladža, napustio Socijalističku partiju da bi bio „adut“ ambasadaša, sitnih stranih manipulista koji su ga ubijedili da je on Nova Snaga Istoka.
Politički karakter tog opozicionog konglomerata je u skladu sa onom krilaticom neliječenih alkoholičara: Jebeš karakter koji nije labilan.
Dabome, u politici je i to razumljivo, podnošljivo i svarljivo.
Ali u maloj politici. Politici malih dometa. Politici niskog intenziteta i malog rizika. U politici niskih zahtjeva.
U državnoj i nacionalnoj politici, politički karakter je presudan. U njemu nema mjesta za lične osobine svojestvene kurvama, kerovima i kalkulantima.
Jednokratnost karaktera limitira mogućnosti i perspektive društva u čijem okrilju su otpadnici, izgnanici i izlaznici postali političari i lideri. U dugom slijedu mandata, ako takvi imaju glavne uloge na pozornici, društvo atrofira, razara se, dezintegriše se, granulira, usitnjava i zakržljava. Postaje funkcionalno. Njime se lako upravalja sa strane. Postaje manipulativno. Postaje društvo jedne adrese. Adrese koja nema kataktrer. Sve je to prepoznatljivo u nastojanjima i namjerama u BiH. A sada i u Republici Srpskoj. I to nije jednočinka, samo za ove izbore. Taj trend će se nastaviti. Gubar će i dalje nadirati. Republika Srpska i njena vodeća politička snaga treba biti spremna za to.
Gospoda protuve koje sam ispominjao, a i drugi, slični, na političkoj sceni, akteri su malog nekarakternog dometa iz inkubatora i rasadnika ušljivih ambasadaša, destruktivaca i funkcionalista, specijalizovanih za razaranja društva, nacije i biračke volje naroda.
Takvi nikada ne mogu pobijediti regularno. Osim u incidentuoznim eksterno dirigovanim situacijama. I ako je društvo politički zdravo, refleksno i svjesno svog dugoročnog opredjeljenja, političkog stava i izbora.
Ako, pak, pobijede na način neke jogurt revolucije, čaušesku sindroma, sadam sadake, solidarnošći, narandžaste revolucije ili otpora, predstavljenih kao demokratizovane akcije za promjene i borbu protiv korupcije i kriminala i slično, sudbina drštva, države i nacije je zapečaćena.
Takvom društvu se više nikada neće dopustiti povratak na scenu karakternih političkih aktera. Epizodisti, marginalci i sufleranti postaju vječni. Kao i vještačka demokratija koja će ih iznova, na izborima, razmnožavati.
skica za opijelo opoziciji
S KONJA NA SKAKAVCA
Najveći problem opozicije u Republici Srpskoj nije to što je
• Nastala u jaslarniku stranih ambasada, ilegalnih nadvladinih organizacija i u logističkoj ponjavi Vaskovića, Babića, Gregorijana, Bakira Lagumdžije i Dragana Lukača,
• Ujedinjena kao voda i pregorjelo motorno ulje, Bosić ne njuši Čavića, Čavić ne podržava Tadića već samo Ivanića, Krsmanovića niko ne zarezuje, Mihajlicu trpe samo kao dvorsku ludu,
• Cijelu godinu propagirala opšti potop i sudnji dan, što je, i još, Republiku Srpsku i njene inistitucije, i vlast, po receptu Dragana Lukača i Bakira Kakira, koji su njeni glavni ideolozi, proglašavala kriminalnim i lopovskim,
• Bez ikakvog program, ikakve ideju, ikakvog stava o tome šta misli da treba uraditi sa Republikom Srpskom i unutar nje, kako je pozicionirati u BiH ili izvan,
• Godinu dana bježala od glavnih tema: odnosa u BiH, sarajevske i inostrane unitarizacije, prenešenih i otetih nadležnosti, privatizacije zajedničkih institucija i BiH, postizbornog vala zahtjeva za ustavnim promjenama,
• Cijeli mandat ponižavala građane i javnost svojim neartikulisanim pričama o kriminalu i korupciji, pa na kontrolnom mjerenju vremena izgubila vlast u 20 opština, i proglašavala 50-postotnu volju birača režimom,
Već je u tome što nema političkog karaktera i političkih referenci za vršenje vlasti.
O tome da nema sposobnosi i vještine da pobijedi, ne treba raspravljati.
Politički kakarakter podrazumijeva miminum konstanti u odnosu na najvažnije probleme svog vremena i svoje političke karijere. On ne zahtijeva betonirane stavove o jednom pitanju tokom više mandata jer se i problem iz tog pitanja i vrijeme i njegovo okruženje mijenjaju. Ali zahtijeva prepoznatljiv odnos prema akterima i trendovima u kojima se detektuje generalna politička linija i tehnologija formiranja relacije. To je javni karakter jedne političke stranke, ili lidera, kojeg javnost prepoznaje i na osnovu kojeg asocijativno razaznaje i još neizrečen stav ili odnos.
Politički karakter, pored ideološke matrice, određuje i saradnju sa drugim političkim strankama kao i odnos lidera prema svojoj vlastitoj stranci što podrazumijeva nedopustivost bilo kakve upotrebe stranke zarad svoje pozicije ili eksterne nagodbe.
Dakle, kakav je politički i ljudski karakter aktera opozcije.
To je karakter izdajica, izlaznika, rascjepitelja i izgnanika.
Ognjen Tadić, napustio Radikale Vojislava Šešelja da bi bio vječni kandidat.
Mladen Ivanić, napustio SDS da bi se podvukao pod skut vlasti SNSD a onda napustio SNSD da bi, po nalogu stranaca, rušio izbornu volju građana.
Milanko Mihajlica, napustio Radikale Vojislava Šešelja da bi, onomad, bio prirepak Esdesovoj vladi i skupštinskoj većini.
Dragan Čavić, istjeran iz SDS-, bivši Predsjednik Republike koji je sebi dozvolio da se kandiduje za poslanika. S konja na skakavca.
Zdravhudin Krsmanović, Aladža, napustio Socijalističku partiju da bi bio „adut“ ambasadaša, sitnih stranih manipulista koji su ga ubijedili da je on Nova Snaga Istoka.
Politički karakter tog opozicionog konglomerata je u skladu sa onom krilaticom neliječenih alkoholičara: Jebeš karakter koji nije labilan.
Dabome, u politici je i to razumljivo, podnošljivo i svarljivo.
Ali u maloj politici. Politici malih dometa. Politici niskog intenziteta i malog rizika. U politici niskih zahtjeva.
U državnoj i nacionalnoj politici, politički karakter je presudan. U njemu nema mjesta za lične osobine svojestvene kurvama, kerovima i kalkulantima.
Jednokratnost karaktera limitira mogućnosti i perspektive društva u čijem okrilju su otpadnici, izgnanici i izlaznici postali političari i lideri. U dugom slijedu mandata, ako takvi imaju glavne uloge na pozornici, društvo atrofira, razara se, dezintegriše se, granulira, usitnjava i zakržljava. Postaje funkcionalno. Njime se lako upravalja sa strane. Postaje manipulativno. Postaje društvo jedne adrese. Adrese koja nema kataktrer. Sve je to prepoznatljivo u nastojanjima i namjerama u BiH. A sada i u Republici Srpskoj. I to nije jednočinka, samo za ove izbore. Taj trend će se nastaviti. Gubar će i dalje nadirati. Republika Srpska i njena vodeća politička snaga treba biti spremna za to.
Gospoda protuve koje sam ispominjao, a i drugi, slični, na političkoj sceni, akteri su malog nekarakternog dometa iz inkubatora i rasadnika ušljivih ambasadaša, destruktivaca i funkcionalista, specijalizovanih za razaranja društva, nacije i biračke volje naroda.
Takvi nikada ne mogu pobijediti regularno. Osim u incidentuoznim eksterno dirigovanim situacijama. I ako je društvo politički zdravo, refleksno i svjesno svog dugoročnog opredjeljenja, političkog stava i izbora.
Ako, pak, pobijede na način neke jogurt revolucije, čaušesku sindroma, sadam sadake, solidarnošći, narandžaste revolucije ili otpora, predstavljenih kao demokratizovane akcije za promjene i borbu protiv korupcije i kriminala i slično, sudbina drštva, države i nacije je zapečaćena.
Takvom društvu se više nikada neće dopustiti povratak na scenu karakternih političkih aktera. Epizodisti, marginalci i sufleranti postaju vječni. Kao i vještačka demokratija koja će ih iznova, na izborima, razmnožavati.
