BANKROT FEDERACIJE I MMF
Ministar Finansijski, u Vladi Federacije, Vjekoslav Bevanda, prelijepog prezimena i preteškog položaja, neprestano najavljuje bankrot Federacije.
Ili je spasi, ili ga ostvari, rekao bih, da sam zluradi posmatrač sa strane.
Ali spasa nema.
Danas i Avaz najavljuje piramidalni krah finansijske kule od pivarskog kvasca koji će po tehnologiji svemirske crne rupe pogutati i usrkati mnoga federacijska preduzeća iz raznih sektora a koja su u vlasništvu izvjesnih Selimovića.
Mada se, ekonomski, može precizno utvrditi gdje je uzrok Federacijske Ekonomske Krize, koja se odvija paralaelno sa Američkim Ekonomskim Krahom, što je izuzetno sumnjivo, to ne bi pomoglo jer ovdje ne pomažu ekonomska rješenja. Genetski kod krize je u odsustvu decentralizacije ili u prisustvu vještačke decentralizacije, dakle u političkoj sferi. Stoga se i ne može otkloniti. Ekonomskim alatkama bi se stanje lako dijagnosticiralo i prdložilo liječenje.
Osjeća to i ministar Bevanda pa, svjesno ili podsvjesno, traži rješenje izvan FBiH i izvan BiH – u aranžamnu sa MMF. Uz tužnu konstataciju, kako naša zemlja, jedina u regionu, nije ni počela da priča sa MMF.
Moje mišljenje o ekonomskoj koristi od Ememefa je isto kao i o poznavanju ekonomije Momčila Krajišnika.
Ali suštinska opasnost u Bevandinom izlazu je da se problem Federacije, dakle ekonomsko-teritorijalno-političkih odnosa Hrvata i Bošnjaka, prebaci na nivo „države“ ili vani, i da se rješava tamo gdje nije nastao. Ne može cijela zemlja da strada zbog provincijalnog problema. Čak i da se izvede takva operacija, izlaza ne bi bilo jer je problem u jezgru a ne na površini. Cijela BiH bi bila uvučena u kovitlac antimaterije i antiekonomije. Iskustva poslije Drugog svjetskog rata, a našeg prvog, govore o tome da aranžman sa Ememefom vodi ili u ekonomski ili teritorijalni krah. SFRJ je imala izvanrdne odnose sa Ememefom.
Izlaz je, prvo, u hitnom dopuštenju da propadne ono što mora propasti a ne u čekanju da mrtvac ekonomski prdne, dakle, da propadnu Selimovići, MIO/PIO, Vlada F, budžetska konstrukcija, nakon čega će se znati s čim se može računati, i, drugo, u istinskoj federalizaciji BiH gdje bi svaki narod-teritorija bio odgovoran za rupu na svom loncu, ili poklopac, a zajedno bi rješavali ono od čega svi imaju koristi.
Ako neko sada zna reći čija je Federacija, ili čija su briga problemi u Federaciji, onda je moja teza pogrešna.
Ministar Finansijski, u Vladi Federacije, Vjekoslav Bevanda, prelijepog prezimena i preteškog položaja, neprestano najavljuje bankrot Federacije.
Ili je spasi, ili ga ostvari, rekao bih, da sam zluradi posmatrač sa strane.
Ali spasa nema.
Danas i Avaz najavljuje piramidalni krah finansijske kule od pivarskog kvasca koji će po tehnologiji svemirske crne rupe pogutati i usrkati mnoga federacijska preduzeća iz raznih sektora a koja su u vlasništvu izvjesnih Selimovića.
Mada se, ekonomski, može precizno utvrditi gdje je uzrok Federacijske Ekonomske Krize, koja se odvija paralaelno sa Američkim Ekonomskim Krahom, što je izuzetno sumnjivo, to ne bi pomoglo jer ovdje ne pomažu ekonomska rješenja. Genetski kod krize je u odsustvu decentralizacije ili u prisustvu vještačke decentralizacije, dakle u političkoj sferi. Stoga se i ne može otkloniti. Ekonomskim alatkama bi se stanje lako dijagnosticiralo i prdložilo liječenje.
Osjeća to i ministar Bevanda pa, svjesno ili podsvjesno, traži rješenje izvan FBiH i izvan BiH – u aranžamnu sa MMF. Uz tužnu konstataciju, kako naša zemlja, jedina u regionu, nije ni počela da priča sa MMF.
Moje mišljenje o ekonomskoj koristi od Ememefa je isto kao i o poznavanju ekonomije Momčila Krajišnika.
Ali suštinska opasnost u Bevandinom izlazu je da se problem Federacije, dakle ekonomsko-teritorijalno-političkih odnosa Hrvata i Bošnjaka, prebaci na nivo „države“ ili vani, i da se rješava tamo gdje nije nastao. Ne može cijela zemlja da strada zbog provincijalnog problema. Čak i da se izvede takva operacija, izlaza ne bi bilo jer je problem u jezgru a ne na površini. Cijela BiH bi bila uvučena u kovitlac antimaterije i antiekonomije. Iskustva poslije Drugog svjetskog rata, a našeg prvog, govore o tome da aranžman sa Ememefom vodi ili u ekonomski ili teritorijalni krah. SFRJ je imala izvanrdne odnose sa Ememefom.
Izlaz je, prvo, u hitnom dopuštenju da propadne ono što mora propasti a ne u čekanju da mrtvac ekonomski prdne, dakle, da propadnu Selimovići, MIO/PIO, Vlada F, budžetska konstrukcija, nakon čega će se znati s čim se može računati, i, drugo, u istinskoj federalizaciji BiH gdje bi svaki narod-teritorija bio odgovoran za rupu na svom loncu, ili poklopac, a zajedno bi rješavali ono od čega svi imaju koristi.
Ako neko sada zna reći čija je Federacija, ili čija su briga problemi u Federaciji, onda je moja teza pogrešna.
