DVIJE PROTOKOLARNE VIJESTI
Razbijen je sumrak. Dvadeset teških i moćnih godina Republike Srpske i Srpskog Naroda u bivšoj Bosni i Hercegovini, može da se sabere i podvuče, iako petina jednog vijeka nikada nije bila neko vremensko mjerilo niti reper. Ali, za Srbe Ovdje ta petina je ravna nečijem vremenu od dva ili tri vijeka.
Od situacije kada su svi ratovali protiv Vojske Republike Srpske, Nato i Hrvatska, bez čega muslimanska vojska, tzv AR BiH, ne bi preživjela ni jednu ljetnu sezonu rata, kada je protiv Srba bio i Sloba Požarevac, trebalo je odmaknuti se, živi i postojeći, i doći do dvadeset godina, oduprijevši se svim Silama i Scilama.
Endemska osobina Balkana je kratkovidost. Stoga je Srpski Nacionalni Kolektivitet ovdje iznimka koja potvrđuje pravilo. Svi drugi Srpski kolektiviteti na prostoru Bivše Jugoslavije, ne računajući Srbiju, nestali su u ratnim vihorovima jer nisu bili dalekovidi. Bili su uljuljkani u svoje socijalističke republike i pokrajine i mislili da svi njima misle dobro i da misle da i oni njima misle dobro.
Srpski Nacionalni Kolektivitet, međunarodno priznat kao Republika Srpska, zaslužio je Trajnost jer je uspio da ostvari ono što je normalno i što je pripadajuće svim narodima. Da ostane Svojom Nogom na Svojoj Zemlji.
Istina, mnoga osporavanja su još pred Republikom Srpskom. Poražena, i ratna i politička opcija, Unitarne, Jendorodne, Jednovjerske, Sarajističke, Bosne, tražiće sve načine istorijskog zaokreta prema Mlinu Islamske Deklaracije.
Ali, dvije protokolarne vijesti zaokružuju jedan proces koji se više neće zaustavljati i vraćati nazad. Odlikovanje Dodika od strane Medvjedeva, predsjednika Rusije, i čestitka Predsjednika Hrvatske, Ive Josipovića, povodom dvadeset godina Republike Srpske, utemeljili su konačno njen položaj i u odnosu na neposredno i na daleko okruženje. Rusija je već odavno prihvatila Republiku Srpsku kao, prije svega, dejtonsku ali i njenu ekonomsku i tržišnu ispostavu. Srbija je konačno odbacila Miloševićevo Dedinjisanje prema Prečanskim Srbima i postala Brat Partner Republici Srpskoj. Hrvatska je dolaskom Ive Josipovića u Banjaluku, i sada protokolarno, završila jednu svoju fazu u antijugoslovenstvu i antisrpstvu. Nema potrebe da se detaljnije analiziraju uslovi i slijedovi koji su to omogućili. Treba mjeriti ono što je na tasu. Prošli tegovi mogu da obezmjere svaku težinu na aktuelnom tasu. Srbi, u obliku Republike Srpske, moraju imati konektivnu komunikaciju sa Hrvatima i u Federaciji i u Hrvatskoj, radi aktualiteta i radi futura. To su joj jedina vrata prema Hrišćanstvu i prema Evropi.
Stoga treba cijeniti čestitku Ive Josipovića. Kao njegov, i Hrvatske, veliki čin. I kao našu veliku mogućnost.
Razbijen je sumrak. Dvadeset teških i moćnih godina Republike Srpske i Srpskog Naroda u bivšoj Bosni i Hercegovini, može da se sabere i podvuče, iako petina jednog vijeka nikada nije bila neko vremensko mjerilo niti reper. Ali, za Srbe Ovdje ta petina je ravna nečijem vremenu od dva ili tri vijeka.
Od situacije kada su svi ratovali protiv Vojske Republike Srpske, Nato i Hrvatska, bez čega muslimanska vojska, tzv AR BiH, ne bi preživjela ni jednu ljetnu sezonu rata, kada je protiv Srba bio i Sloba Požarevac, trebalo je odmaknuti se, živi i postojeći, i doći do dvadeset godina, oduprijevši se svim Silama i Scilama.
Endemska osobina Balkana je kratkovidost. Stoga je Srpski Nacionalni Kolektivitet ovdje iznimka koja potvrđuje pravilo. Svi drugi Srpski kolektiviteti na prostoru Bivše Jugoslavije, ne računajući Srbiju, nestali su u ratnim vihorovima jer nisu bili dalekovidi. Bili su uljuljkani u svoje socijalističke republike i pokrajine i mislili da svi njima misle dobro i da misle da i oni njima misle dobro.
Srpski Nacionalni Kolektivitet, međunarodno priznat kao Republika Srpska, zaslužio je Trajnost jer je uspio da ostvari ono što je normalno i što je pripadajuće svim narodima. Da ostane Svojom Nogom na Svojoj Zemlji.
Istina, mnoga osporavanja su još pred Republikom Srpskom. Poražena, i ratna i politička opcija, Unitarne, Jendorodne, Jednovjerske, Sarajističke, Bosne, tražiće sve načine istorijskog zaokreta prema Mlinu Islamske Deklaracije.
Ali, dvije protokolarne vijesti zaokružuju jedan proces koji se više neće zaustavljati i vraćati nazad. Odlikovanje Dodika od strane Medvjedeva, predsjednika Rusije, i čestitka Predsjednika Hrvatske, Ive Josipovića, povodom dvadeset godina Republike Srpske, utemeljili su konačno njen položaj i u odnosu na neposredno i na daleko okruženje. Rusija je već odavno prihvatila Republiku Srpsku kao, prije svega, dejtonsku ali i njenu ekonomsku i tržišnu ispostavu. Srbija je konačno odbacila Miloševićevo Dedinjisanje prema Prečanskim Srbima i postala Brat Partner Republici Srpskoj. Hrvatska je dolaskom Ive Josipovića u Banjaluku, i sada protokolarno, završila jednu svoju fazu u antijugoslovenstvu i antisrpstvu. Nema potrebe da se detaljnije analiziraju uslovi i slijedovi koji su to omogućili. Treba mjeriti ono što je na tasu. Prošli tegovi mogu da obezmjere svaku težinu na aktuelnom tasu. Srbi, u obliku Republike Srpske, moraju imati konektivnu komunikaciju sa Hrvatima i u Federaciji i u Hrvatskoj, radi aktualiteta i radi futura. To su joj jedina vrata prema Hrišćanstvu i prema Evropi.
Stoga treba cijeniti čestitku Ive Josipovića. Kao njegov, i Hrvatske, veliki čin. I kao našu veliku mogućnost.
