PROCESORSKI FUDBAL BARCELONE
Barcelona je sinoć protiv Mančestera demonstrirala fudbal sa druge planete, fudbal koji nije igrala cijele sezone, fudbal precizne procesorske tehnike dodavanja i primanja, fudbal koji ne može rezultirati golom i fudbal koji je iznad trenutne i ovosezonske Barcelonine snage i sposobnosti.
Barcelona je sinoć, istovremeno, onemogućila klasičnu englesku krkansku igru nadbijanja glavom, nogom i tijelom, rezultat kao posljedicu oštre trke i presinga, picopevčevo nadmjeno pozersko glumatanje neospornog talenta, Ronalda, i uopšte igru Mančestera protiv koje bi izgubila.
Gledajući samo rezultatski, to je podvig.
Jer, Barselona je mnogo slabija ekipa od Mančestera koji cijele sezone igra veoma dobro i čije su poluge Ronaldo, Tevez, Vidić, Ferdinand, Runi... samo dio izvanredne postave. Barcelona, pak, ove sezone igra bez glavnog generatora Ronaldinja, Eto je bio dugo povrijeđen i teško se uklapa u novi mozaik, Mesi se skoro oporavio, Deko nije zaliječen, novog Krkića treba ukomponovati u igru, Anri se povređuje a nikako ne može da se vrati u formu ili uklopi u ekipu... sve to je igru Barcelone znatno usporilo i oduzelo joj probojnost, brzinu i količnu golova a, istovremeno, odbranu učinilo potpuno ranjivom. Zbog toga u Primeri nema titule ove godine iako Real nema nikakvu igru.
Ali, rezultat je ovdje manje bitan. Procesorska igra je ono što je najvrednije. Dakle:
· Precizna dodavanja i magnetična primanja lopte tokom svih devedeset minuta donijeli su Barceloni dvotrećinski posjed lopte što je ponizilo Mančester, kao da se radi o nižerazrednom bugarskom ligašu. Takva dodavanja, a naročito prijem lopte bez odbijanja od noge u prostor izvan dometa kontrole, onemogućila su Mančester da igra svoju grubu englesku igru i da u anarhičnom snagatorskom nadmetanju s lakoćom da Barseloni dva-tri gola. Taj procesorski fudbal pobio je evropski prosjek da se golovi postižu iz sedam dodira lopte (računajući i penale) i donio potpunu neefikasnost iako je šuterski napad na Van der Sara bio mnogo brojniji sa malih udaljenosti nego sa onih izvan šesnaesterca. Dakle, Barcelona se mnogo puta probila do samog gola što je znak da je Mančester bio nadigran a ne da je prepustio igru Barseloni izvan prostora od 25 metara, kako je zaključio studijski reporter HTV i dokazao da danas ne postoji ništa gluplje od sportskog tv-komentatora. Gola nije bilo jer je Eto, a i Krkić koji je ušao kasnije, realizator iz znatno brže igre. U sporom procesorskom heklanju Eto se ne snalazi i to je znak problema u postavi Barcelone za narednu sezonu.
· Demonstracija ovakvog fudbala, kojeg prakticira i Arsenal, možda sa nešto bržim ritmom i većim brojem pogrešaka, sigurno je fudbal budućnosti. To je suprotni pol kostolomačke engleske igre ali i igre mnogih drugih podneblja bez taktičnog, tehničkog i koncepcijskog talenta. Ovakav fudbal ne mogu svi da igraju jer zahtijeva žonglersku tehniku, veliki minuli rad (ne može sve da bude talent – najveći dio „prirodnih“ poteza posljedica je hiljadama puta ponovljenih radnji na treningu) i veliku snagu jer šezdeset minuta imati loptu u nogama protiv Mančestera, zahtijeva veliku fizičku spremu i kontinuiranu izdržljivost.
· Rajkard je dobar stručnjak za Barselonu koja ga ne bi trebala tako lako odbaciti. Iz ovakvog sastava teško je sublimirati ekipu koja može svaki put iznijeti pobjedničku koncepciju protiv dobrih ekipa Primere. To mu ove sezone često nije uspijevalo. Ti neuspjesi nisu plod njegovih grešaka ili manjka znanja. Nesreće koje su pratile Barcelonu teško se svladavaju.
Procesorsku igru Barcelone zasjenilo je suđenje. Opet.
To je najlošiji dio Igre uopšte i planetarni problem. Sinoć je sudija propustio dvaput dosuditi penale na obje strane što se možda može pravdati višim ujednačenim kriterijem. Ali dosuđeni penal protiv Barcelone u trećoj minuti, mogao je upropastiti oba meča i Barcelonu potpuno onemogućiti. Igra Milita rukom postojala je i to je nesporno. Ali tokom Lige šampiona bilo je i direktnijih situacija kada je napucana ruka sprečavala prolaz lopte ka igraču pa nije suđen penal. Milito je nesvjesno štitio lice, što je u fudbalu dozvoljeno, a lopta je došla sa udaljenosti od devedeset cantimetara nakon protivničke igre glavom. I ta lopta nije išla ni jednom Mančesterovom igraču.
Ronaldo, koji je sa penala promašio gol, u velikoj je opasnosti da pozerskim karakterom uništi sve svoje sposobnosti i komeptencije. Nakon produžetaka normalno je promašiti gol. U trećoj minuti, nakon promašaja penala, treba mu trajno oduzeti kopačke i pertle. Pa makar se zvao i Ronaldo.
Barcelona je sinoć, istovremeno, onemogućila klasičnu englesku krkansku igru nadbijanja glavom, nogom i tijelom, rezultat kao posljedicu oštre trke i presinga, picopevčevo nadmjeno pozersko glumatanje neospornog talenta, Ronalda, i uopšte igru Mančestera protiv koje bi izgubila.
Gledajući samo rezultatski, to je podvig.
Jer, Barselona je mnogo slabija ekipa od Mančestera koji cijele sezone igra veoma dobro i čije su poluge Ronaldo, Tevez, Vidić, Ferdinand, Runi... samo dio izvanredne postave. Barcelona, pak, ove sezone igra bez glavnog generatora Ronaldinja, Eto je bio dugo povrijeđen i teško se uklapa u novi mozaik, Mesi se skoro oporavio, Deko nije zaliječen, novog Krkića treba ukomponovati u igru, Anri se povređuje a nikako ne može da se vrati u formu ili uklopi u ekipu... sve to je igru Barcelone znatno usporilo i oduzelo joj probojnost, brzinu i količnu golova a, istovremeno, odbranu učinilo potpuno ranjivom. Zbog toga u Primeri nema titule ove godine iako Real nema nikakvu igru.
Ali, rezultat je ovdje manje bitan. Procesorska igra je ono što je najvrednije. Dakle:
· Precizna dodavanja i magnetična primanja lopte tokom svih devedeset minuta donijeli su Barceloni dvotrećinski posjed lopte što je ponizilo Mančester, kao da se radi o nižerazrednom bugarskom ligašu. Takva dodavanja, a naročito prijem lopte bez odbijanja od noge u prostor izvan dometa kontrole, onemogućila su Mančester da igra svoju grubu englesku igru i da u anarhičnom snagatorskom nadmetanju s lakoćom da Barseloni dva-tri gola. Taj procesorski fudbal pobio je evropski prosjek da se golovi postižu iz sedam dodira lopte (računajući i penale) i donio potpunu neefikasnost iako je šuterski napad na Van der Sara bio mnogo brojniji sa malih udaljenosti nego sa onih izvan šesnaesterca. Dakle, Barcelona se mnogo puta probila do samog gola što je znak da je Mančester bio nadigran a ne da je prepustio igru Barseloni izvan prostora od 25 metara, kako je zaključio studijski reporter HTV i dokazao da danas ne postoji ništa gluplje od sportskog tv-komentatora. Gola nije bilo jer je Eto, a i Krkić koji je ušao kasnije, realizator iz znatno brže igre. U sporom procesorskom heklanju Eto se ne snalazi i to je znak problema u postavi Barcelone za narednu sezonu.
· Demonstracija ovakvog fudbala, kojeg prakticira i Arsenal, možda sa nešto bržim ritmom i većim brojem pogrešaka, sigurno je fudbal budućnosti. To je suprotni pol kostolomačke engleske igre ali i igre mnogih drugih podneblja bez taktičnog, tehničkog i koncepcijskog talenta. Ovakav fudbal ne mogu svi da igraju jer zahtijeva žonglersku tehniku, veliki minuli rad (ne može sve da bude talent – najveći dio „prirodnih“ poteza posljedica je hiljadama puta ponovljenih radnji na treningu) i veliku snagu jer šezdeset minuta imati loptu u nogama protiv Mančestera, zahtijeva veliku fizičku spremu i kontinuiranu izdržljivost.
· Rajkard je dobar stručnjak za Barselonu koja ga ne bi trebala tako lako odbaciti. Iz ovakvog sastava teško je sublimirati ekipu koja može svaki put iznijeti pobjedničku koncepciju protiv dobrih ekipa Primere. To mu ove sezone često nije uspijevalo. Ti neuspjesi nisu plod njegovih grešaka ili manjka znanja. Nesreće koje su pratile Barcelonu teško se svladavaju.
Procesorsku igru Barcelone zasjenilo je suđenje. Opet.
To je najlošiji dio Igre uopšte i planetarni problem. Sinoć je sudija propustio dvaput dosuditi penale na obje strane što se možda može pravdati višim ujednačenim kriterijem. Ali dosuđeni penal protiv Barcelone u trećoj minuti, mogao je upropastiti oba meča i Barcelonu potpuno onemogućiti. Igra Milita rukom postojala je i to je nesporno. Ali tokom Lige šampiona bilo je i direktnijih situacija kada je napucana ruka sprečavala prolaz lopte ka igraču pa nije suđen penal. Milito je nesvjesno štitio lice, što je u fudbalu dozvoljeno, a lopta je došla sa udaljenosti od devedeset cantimetara nakon protivničke igre glavom. I ta lopta nije išla ni jednom Mančesterovom igraču.
Ronaldo, koji je sa penala promašio gol, u velikoj je opasnosti da pozerskim karakterom uništi sve svoje sposobnosti i komeptencije. Nakon produžetaka normalno je promašiti gol. U trećoj minuti, nakon promašaja penala, treba mu trajno oduzeti kopačke i pertle. Pa makar se zvao i Ronaldo.
