MOLITVA ZA ASKERE
*tekst nominiran za islamofobiju
Ili džamije ne znaju šta im radi Bakir, ili Bakir ne zna šta mu rade džamije. Ili Bakir, kao dobar nasljednik Alije Prevrte, medi na svećetiri strane a misli isto što i džamije.
MINA je javila da će danas, u sarajskim džamijama, poslije džume namaza, da se klanja salata dženazeti-l-gaib. Za turske vojnike stradale u nekom terorizmu u provinciji Hakari. Sa zanatske strane, očito je da se ne radi o nekim vojnicima. Oni koji ulete u zasjedu, nalete na teroriste, upadnu u minsko polje, i nisu neki vojnici. Amateri. Trećepozivci. No, dobro. Molitvari kažu da su to vojnici i da se za njihove zivote pretvorene u smrti, treba obratiti direktno alahu.
Onda se postavlja drugo pitanje. Nekoliko drugih pitanja.
Kakve veze imaju molitvenici iz sarajskih džamija sa askerima Turske. Kakva je nadležnost izvršnog komiteta za džamijsko klanjanje da te vojnike proglašava šehidima. Da li su turski provincijalni askeri bili vjernici. Pa su po vjeri braća sarajskim molitvenicima. Kakva je to vjera koja funkcioniše na toliku daljinu. Ako bi, nedajbože, dva najbolja druga, Čedo i Mate, pripadnici OS BiH, uletjeli u neko minsko polje, da li bi mollitvenici klanjali taj dženazeti-l-gaib.
Mislim da ne treba više pitanja. Jasno je da ne bi klanjali.
Kako, onda, da shvatimo Bakira Izetbegovića kada poziva Dodika da priđe pozitivnim snagama u BiH, nego kao prijetnju. Član P, na vrijeme upozorava, poziva da se klanja. Pozitivno klanjanje. Nama su braća daleki askeri a vi ste genocidaši. To je ta otomanska stabilnost Malog Brkatoglua. To je taj Zagrljaj Istoka. Imaš osjećaj da te sablja grli. Treba se, noću, u rovu, u odbrani BiH, na pozitivnoj strani tranšeja, naći sa takvima koji klanjaju za daleke Askere Turske.
Nisam se ni kao mali bojao mraka, nemam ni te savremene fobije, ali, ubiomebog, ako klanjanje mrtvima nije poziv živima. Pozitivnu Bosnu ima ko da brani. Tvoj Bakir.
Pokoj im duši, u tim dalekim Hakarima. Smrt vojnika je najtužnija depeša ratova. Svima izgleda da je tuga neobavezna. Vojnici su tu da ratuju i ginu. Plakaće majka, udova, kćerka sirotica i niko više.
Ali sarajski molitvenici imaju posve druge namjere od oplakujućih. Naročito organizatori.
To djeluje tako vezivno na Pozitivnu Bosnu. Da mi se raspada od sreće.
*tekst nominiran za islamofobiju
Ili džamije ne znaju šta im radi Bakir, ili Bakir ne zna šta mu rade džamije. Ili Bakir, kao dobar nasljednik Alije Prevrte, medi na svećetiri strane a misli isto što i džamije.
MINA je javila da će danas, u sarajskim džamijama, poslije džume namaza, da se klanja salata dženazeti-l-gaib. Za turske vojnike stradale u nekom terorizmu u provinciji Hakari. Sa zanatske strane, očito je da se ne radi o nekim vojnicima. Oni koji ulete u zasjedu, nalete na teroriste, upadnu u minsko polje, i nisu neki vojnici. Amateri. Trećepozivci. No, dobro. Molitvari kažu da su to vojnici i da se za njihove zivote pretvorene u smrti, treba obratiti direktno alahu.
Onda se postavlja drugo pitanje. Nekoliko drugih pitanja.
Kakve veze imaju molitvenici iz sarajskih džamija sa askerima Turske. Kakva je nadležnost izvršnog komiteta za džamijsko klanjanje da te vojnike proglašava šehidima. Da li su turski provincijalni askeri bili vjernici. Pa su po vjeri braća sarajskim molitvenicima. Kakva je to vjera koja funkcioniše na toliku daljinu. Ako bi, nedajbože, dva najbolja druga, Čedo i Mate, pripadnici OS BiH, uletjeli u neko minsko polje, da li bi mollitvenici klanjali taj dženazeti-l-gaib.
Mislim da ne treba više pitanja. Jasno je da ne bi klanjali.
Kako, onda, da shvatimo Bakira Izetbegovića kada poziva Dodika da priđe pozitivnim snagama u BiH, nego kao prijetnju. Član P, na vrijeme upozorava, poziva da se klanja. Pozitivno klanjanje. Nama su braća daleki askeri a vi ste genocidaši. To je ta otomanska stabilnost Malog Brkatoglua. To je taj Zagrljaj Istoka. Imaš osjećaj da te sablja grli. Treba se, noću, u rovu, u odbrani BiH, na pozitivnoj strani tranšeja, naći sa takvima koji klanjaju za daleke Askere Turske.
Nisam se ni kao mali bojao mraka, nemam ni te savremene fobije, ali, ubiomebog, ako klanjanje mrtvima nije poziv živima. Pozitivnu Bosnu ima ko da brani. Tvoj Bakir.
Pokoj im duši, u tim dalekim Hakarima. Smrt vojnika je najtužnija depeša ratova. Svima izgleda da je tuga neobavezna. Vojnici su tu da ratuju i ginu. Plakaće majka, udova, kćerka sirotica i niko više.
Ali sarajski molitvenici imaju posve druge namjere od oplakujućih. Naročito organizatori.
To djeluje tako vezivno na Pozitivnu Bosnu. Da mi se raspada od sreće.
