EKONOMSKI VRAČEVI
OKO KINE
Postoji jedan debeo sloj zapadnih ekonomista i financijaša raznog porijekla koji je svoj stručni pisani život usmjerio na pametovanje o tome šta bi Kina, kao ekonomska Suprasila trebala da uradi.
Zanimljivo, sedamdesetih godina, kada je Kina bila biciklističko sirotište i masovna scena plavih bluza punih praznih stomaka, nisam primijetio da je neko pametovao o tome kako Kina da vodi ekonomsku politiku koja bi nahranila milijardu usta. Sve se, i kod nas i u svijetu, zvršavalo kakvom reportažnom knjigom stranih dopisnika iz Kine ili prolutalih putopisaca.
Sada svi znaju sve. Niko se ne ustručava da nudi recepte bez referenci, bez provjera i bez poznavanja stvarnog stanja Kineske ekonomije i Kineskog društva. Kinesko društvo je jedno od najrazličitijih društava zadnje generacije ljudske civilizacije. A od Zapada je različitije nego što je led različit o vodene pare. Ne samo zbog toga što Kina nije u početnoj fazi bila Kolt društvo niti Društvo indijanskog istrebljenja već zbog toga što je Kineska Filozofija Društva potpuno drugačija od sveg dostignuća zapadnog životoimanja i životopoimanja.
Kineska Filozofija Društva još je poptuno nerazumljiva Zapadu. Da je imalo razumljiva ne bi ga Kineska ekonomija pretekla poput ostarjelog invalida.
Okosnica brige zapadnih ekonomista jeste kineski srednji sloj koji bi mogao biti motor velike potrošnje. Jer, zapadni vjetropiri i jebivjetri potrošačke civilizacije samo u potrošnji vide sav napredak, sav rast, sav profit, svu kreativnost civilizacije. I oko Kineskog Ekonomskog Kaveza hodaju i oblizuju se: Koliko se ovdje robe može prodati. Samo da banke ovo, banke ono, da država ovo država ono, da se liberalizuje, da se otkoči, da se posveti pažnja Građaninu Potrošaču a ne Državnim bankama i Državnim preduzećima. Zapadni jadnici ne znaju da je Potrošnja samo Nužna Posljedica. Korijeni i generatori su na nekom drugom mjestu. Uloga potrošnje u razvoju ekonomije jednaka je ulozi toaletnog papira u kvalitetnom sranju.
Izvjesni Zapadni ekspert, Karl E. Volter, STJ, bivši menadžer Džipimorgana, jedne od onih propaliteta među američkim bankama, da je znao ne bi bio bivši, i, uz to, koautor knjige Crveni kapitalizam: krhki finansijski temelji uspona Kine, od svega znaju samo za Crveno, jebo ih Makarti, važno saopštava da banke u Kini izdaju zajmove samo onima kojima to odobri Komunistička partija. Bože sakloni i sačuvaj.
Tekst koji citira tog Crvenofoba, na naslovnoj strani Njujork tajmsa, ima naslov U Kini ekonomska dobit donosi korist bankama umjesto građanima. A u Americi ekonomska dobit se na raskrsnicama dijeli Crncima koji su ostali bez hipotekarnih kuća. Parnim datumima. A neparnim, Bijelcima. Onda oni, tako opremljeni za potrošnju, polude po tržnim centrima i ekonomija doživljava orgazam i rast istovremeno.
Koliko vremena treba da Zapadnjačine shvate da je njihov Liberkapitalizam propao i da se propali recepti ne mogu prodavati drugim zemljama, naročito ne drugim i mnogo starijim civilizacijama.
Da sam je tamo, otišao bih u Kinu i proučavao, proučavao, proučavao...
OKO KINE
Postoji jedan debeo sloj zapadnih ekonomista i financijaša raznog porijekla koji je svoj stručni pisani život usmjerio na pametovanje o tome šta bi Kina, kao ekonomska Suprasila trebala da uradi.
Zanimljivo, sedamdesetih godina, kada je Kina bila biciklističko sirotište i masovna scena plavih bluza punih praznih stomaka, nisam primijetio da je neko pametovao o tome kako Kina da vodi ekonomsku politiku koja bi nahranila milijardu usta. Sve se, i kod nas i u svijetu, zvršavalo kakvom reportažnom knjigom stranih dopisnika iz Kine ili prolutalih putopisaca.
Sada svi znaju sve. Niko se ne ustručava da nudi recepte bez referenci, bez provjera i bez poznavanja stvarnog stanja Kineske ekonomije i Kineskog društva. Kinesko društvo je jedno od najrazličitijih društava zadnje generacije ljudske civilizacije. A od Zapada je različitije nego što je led različit o vodene pare. Ne samo zbog toga što Kina nije u početnoj fazi bila Kolt društvo niti Društvo indijanskog istrebljenja već zbog toga što je Kineska Filozofija Društva potpuno drugačija od sveg dostignuća zapadnog životoimanja i životopoimanja.
Kineska Filozofija Društva još je poptuno nerazumljiva Zapadu. Da je imalo razumljiva ne bi ga Kineska ekonomija pretekla poput ostarjelog invalida.
Okosnica brige zapadnih ekonomista jeste kineski srednji sloj koji bi mogao biti motor velike potrošnje. Jer, zapadni vjetropiri i jebivjetri potrošačke civilizacije samo u potrošnji vide sav napredak, sav rast, sav profit, svu kreativnost civilizacije. I oko Kineskog Ekonomskog Kaveza hodaju i oblizuju se: Koliko se ovdje robe može prodati. Samo da banke ovo, banke ono, da država ovo država ono, da se liberalizuje, da se otkoči, da se posveti pažnja Građaninu Potrošaču a ne Državnim bankama i Državnim preduzećima. Zapadni jadnici ne znaju da je Potrošnja samo Nužna Posljedica. Korijeni i generatori su na nekom drugom mjestu. Uloga potrošnje u razvoju ekonomije jednaka je ulozi toaletnog papira u kvalitetnom sranju.
Izvjesni Zapadni ekspert, Karl E. Volter, STJ, bivši menadžer Džipimorgana, jedne od onih propaliteta među američkim bankama, da je znao ne bi bio bivši, i, uz to, koautor knjige Crveni kapitalizam: krhki finansijski temelji uspona Kine, od svega znaju samo za Crveno, jebo ih Makarti, važno saopštava da banke u Kini izdaju zajmove samo onima kojima to odobri Komunistička partija. Bože sakloni i sačuvaj.
Tekst koji citira tog Crvenofoba, na naslovnoj strani Njujork tajmsa, ima naslov U Kini ekonomska dobit donosi korist bankama umjesto građanima. A u Americi ekonomska dobit se na raskrsnicama dijeli Crncima koji su ostali bez hipotekarnih kuća. Parnim datumima. A neparnim, Bijelcima. Onda oni, tako opremljeni za potrošnju, polude po tržnim centrima i ekonomija doživljava orgazam i rast istovremeno.
Koliko vremena treba da Zapadnjačine shvate da je njihov Liberkapitalizam propao i da se propali recepti ne mogu prodavati drugim zemljama, naročito ne drugim i mnogo starijim civilizacijama.
Da sam je tamo, otišao bih u Kinu i proučavao, proučavao, proučavao...
