субота, 27. новембар 2010.

BROJKE I SLOVA
– POLITIČKI TERORIZAM
Velika je nužda obuhvatila Esdepe.
Došli su na noge mrskom državotvoru Dodiku, mrskim entitetlijama, ogavnim separatistima, fašistima, banditima, kriminalcima... (detaljnije u 3600 sekundi, bilo koji tom). U Banjaluku, da razgovaraju. U Palatu Republike, Sunce ti jebem.
Molili su, doduše, nemojte obznanjivati Braćo Socijaldemokratska.
Teška su vremena bez vlasti. Učinili su toliko nepoštenih poteza da bi je se dočepali, Komšić, Koasdalicija, Korupcija... moraju podnijeti i NND. Na Noge Dodiku.
Ali, ćud ne mijenjaju. Prvi Reket Lagumdžis kupa, izvjesni općinonačelnik Hadžić, izlanuo se, a tako mlad, kao i kod 2,2 mlnkm, o tome kako su Brojke pokleknule i pristale na saradnju sa HDZ te tako zauvijek izbrisale mogućnost da se taj, takođe mrski HDZ, izbaci iz vlasti. Takorekuć, zaobiđe.
Molili su u Banjaluci za malo vlasti za njih, jer drugi imaju a oni nemaju.
Ali, ćud ne mijenjaju. Ne dolazi u obzir da budemo u vlasti sa nekim ko zahtijeva, planira, programira, obećava, preustroj i treći entitet.
Došli su u Palatu Republike, STJ.
Ali, ćud ne mijenjaju. Predlažu odmah usvajanje Evropske klauzule, zajedno sa Sejdić-Finci klauzulom. Iako će ujedinjenje Naseobine i EU biti u jednoj od epizoda Ratova Zvijezda, pred kraj Trećeg Milenijuma.
Nije objašnjivo otkuda tolika želja za poništavanjem ravnopravnosti, ne samo ustavne, nego i teritorijalne, poništavanjem izbornog prava, poništavanjem volje hrvatskih birača, poništavanjem verifikovane izborne snage neke stranke. A za Državom u privatnom stranačkom vlasništvu. Osim da je to Tursko nasljeđe, Otomanski vakat, Vladalački Gen Orijenta. VGO.
Objašnjivo je da politika podrazumijeva mnogo. Ali primijeniti ponižavajuću tehnologiju NND i predlagati Evropsku klauzulu, koja u ovim relacijama u BiH, znači samoklaonicu kroz koju bi se Republici Srpskoj oduzelo sve pod izlikom da je to potrebno Državi, STJ, na putu euintegracija, može samo više sektaška nego politička, više fanatička nego programska politička grupa. Što Esdepe i jeste.
Nazivati druge ljude, udružene u stranku, Brojkama, može samo bezočna vlastodržačka antihumana mašinerija čiji su ciljevi daleko od političkih, ljudskih pa čak i državnih za čovjeka. Otvoreno, bez ikakovog ustezanja, kao što to kurva radi sa pethiljaditim klijentom, reketašiti od ljudi koji pokušavaju da investiraju i nekoga zaposle, zanemarujem sada i ovdje na koji način su i oni došli do kapitala, mogu samo politički teroristi.
I sva njihova postizborna tehnologija preuzimanja vlasti, onako kako je Lagumdžija telalio, ponašanja prema Hrvatskom Izbornom Pravu, prema hrvatskim strankama, prema legitimnim političkim interesima, novi je oblik političkog djelovanja Esdepea – Politički Terorizam.

петак, 26. новембар 2010.

RELIGIJA BARCELONE
Moderni fudbal izrasta u religiju. Stadioni postaju crkve. Igrači se promovišu u svece i bogove. Treneri su vjerski službenici.
To se nabolje vidi unutar Zdanja Barcelone. Na drugim stadionima to još nije tako vidljivo. Ali, religija i ne nastaje odjednom i ne nastaje istovremeno na svim mjestima.
Stadion Milana i Intera odaje potrebu za upotrebom. Kao i sav fudbal u Italiji koji je nastao na širokim sirotinjskim radničkim slojevima. Kapital ima potrebu da upotrebljava tu sirotinju. A ta sirotinja ima potrebu da upotrebljava sitne užitke. Kao u filmu Radnička klasa ide u raj. Jedna šelna, jedno dupe. Zajednički stadion dva milanska kluba ishabano je dograđivano zdanje, ostavljeno u zapuštenom i sirotnjskom okolišu do koga vode tramvajske pruge. Bogataši fudbal gledaju izdaleka, ne dolaze tramvajima.
Stadio Reala odaje moć. Nadmjenu gospodsku visinu. Privlačnu odbojnost. Kraljevskost. U bijeloj opremi. Na bijelom konju. Smješten je u samo gradu. Možete hodati danima po ulicama oko stadiona i, ako ne pogledate gore, na peti ili šesti sprat, gdje stoji natpis Santiago Benabeu, nikad nećete shvatiti da je to stadion. Unutra je, čak i kad je prazan, dekoracija aristokratsko arhitektonska.
Stadion Barcelone, s vana, modernističko je zdanje novih pogleda. Travnjak je, kao i na Bernabeu, vrhovna ikona koja se zalijeva, šiša i zrači ultraljubičastim zracima. Nije kao kod travnjaka Milana i Intera koji podsjeća na livadu siromašnog italijanskog predgrađa. Vjernici svakodnevno mole za jednu travku te Ikone Igrorodice. Sekjuriti odmahuje: Njet.
U muzeju istoriostasa, mrak je opčinjen neonskim svjetlostima novih medija i zvukovima publike iz raznih vremena i pobjeda.
Prolazak kroz Zdanje Barcelone konačno uobličava spoznaju o stvaranju nove religije. Fudbalske religije. Ona je danas uspješnija od svih religija u njihovim najsvjetlijim trenucima i vrhovima. Ona je danas najmasovnija religija od svih koje su ikada okupljale pastvu. Religija, kao oblik ljudskog ponašanja, okupljanja, uzvisa i nadsvjesnog dosega, pronašla je svoje konačno obličje, istovrmeno i ljudsko i nadljudsko. I stvarno i nestvarno. Pošto je stvoren bog, red i obred, klasična religija je počela da gubi masovnost i sve svoje oslonce. Mističnost je iščezla pred najezdom elektronskog jonskog eskadrona svima dostupnih informacija i znanja. Poštovanje se rasprišilo pred najezdom novog individualizma i samopouzdanja. Strah je nestao pod organizovanom socijalizacijom i opštim napretkom. Molitve su zaboravljene pošto vijekovima nisu uslišavane. Ali, masovnost, mističnost, poštovanje, strah i molitve nestale su samo u klasičnoj formi a opstale su i postale trajne čovjekove potrebe koje traže svoje zadovoljavanje i praktikovanje u duhu Novog Vremena i Novog Ritma. Fudbalska Igra je pružila odgovore. Omogućila je masovnost. Danas na Stadione Fudbala dolaze porodice, naročito u Barceloni i Španiji. To je čuvstvujuća moć za cijelu porodicu koja je ponovo pronašla razlog svog radosnog okupljanja. Mističnost je sadržana u nevidljivima silama poraza i pobjeda u neizvjesnoj igri. Poštovanje se stvara u zasluženom odnosu prema modernim isusima koji se razapinju na travnjaku, liju znoj ispod svojih krstova da bi došli do tri boda, kao nekad Isus do tri ribe, da bi se nahranila mnogljuda pastva. Strah od poraza moje grupe svetaca lebdi uvijek i nad fudbomoljama i u našim dušama. Molitve smo stvorili da bi odagnali strah, iskazali poštovanje, potvrdili masovnost i podgrijali mističnost. Svaki stadion ima svoje himne.
U crkvenom zdanju Barcelone moguće je da se i nevjernik preobrati i postane vjernik. Atmosfera kroz koju prolazi, uz neprestane zvuke oduševeljenja i navijanja punog stadiona, i konačan izlazak pred božanstvo travnjaka i tribina, učine pojednca i velikim, i oduševljenim, i malim, i uzvišenim. Istovremeno.
Moderna Fudbalska Religija nije ortodksna moć nad pojedincem. Ona mu daje ljudsku mogućnost izbora i odabira. U okviru iste religije, birate pripadnost Barsi, Kraljevima, Arsenalu, Junajtedu. Birate svece, bogove i jude. Birate obrede i ispoljavanje vjere. Odlučujete o novom dolasku na obred. Imate bogove i svece koji se mogu mijenjati ili zamjenjivati. Imate očenaše i zapovijesti koji su vijek iznova izazovni. Nova titula, nova liga, novi bodovi. Religija koja neprestano oživljava i nikada ne odumire. A konačno krstu daje suštinu – rasprostire se na svečetiri strane svijeta, vijeka i ljuda.
Stojim i gledam u lik jednog od novih anđela u ljudskoj veličini. Lionel Messi. Konačno anđeli imaju ime i prezime i grimasu zadovoljstva. Đavoli takođe. Rajko Vasić.

среда, 24. новембар 2010.

SRPSKI IDENTITET I IDENTITET SRPSKE
Za opstanak Srba u BiH i Republike Srpske, u BiH ili izvan BiH, potrebno je dugoročno ostvarivanje nekoliko pretpostavki.
• Nacionalni identitet
• Nacionalno-konstitutivni identitet
• Državni identitet
• Međusrpska relacija
• Ekonomska svijest
• Partnerski realitet
• Vjerski identitet.
Nacionalni identitet je pao u nasljedje jedino Srbima u Republici Srpskoj. Srbija je opterećena teritorijalnošću, vjekovnim ali odumirućim arealima vjere i srpstva, srpskim autonomaštvom i disperzijom nacionuma uopšte na nepovoljno nasljeđe skorašnje istorije, poremećene predstave o nacionalnim osloncima izvan Srbije (Jugoslavije), segmente nacionalnog poraza (Hrvatska, Crna Gora, dio BiH, Makedonija, jer se veliki dio tog življa adresirao u Srbiji) i teško može uspostaviti prihvatljive, ispravne i realne transverzale nacionalnog identiteta.
Da bi se to ostvarilo biće potrebno nekoliko decenija ako ne i cijeli ovaj vijek. To podrazumijeva da Srbija ima vođstvo koje zastupa istu ideju bez obzira na stranačku i ideološku pripadnost. To podrazumijeva cijeli niz pobjeda i to ne samo na jednom kolosijeku kako bi se nacionalno samopouzdanje iskoristilo kao jedan od temelja nacionalnog identiteta. To podrazumijeva sterilizaciju tržišnog miljea zdravom konkurencijom i kapitalom čemu je prepreka tajkunizirani onečišćeni kapital konektovan na nelegitimnu političku moć velikih razmjera. To podrazumijeva modernu socijaldemokratsku državu jer je to najbolja veza sa vlastitom i sa evropskom tradicijom ali i najbolja tehnologija socijalno i nacionalno upravljivog kapitala i profita. Etc.
Da bi se razvijao i održvao nacionalni identitet potrebno je i adekvatno okruženje. To ne mora nužno da bude neprijateljsko okruženje ali mora da bude konkurentsko, protivničko okruženje. Nacionalni identitet je i stvar relativiteta. Ne može se razvijati bez odnosa prema nečemu ili nekome.
Srbija, dakle, teško može da preokrene proces iz nacionalne dezorijentacije ka jačanju i stvaranju nacionalnog identiteta.
Republika Srpska ima druge uslove od Srbije. Iako nema samostalnost u smislu nezavisne i priznate države, nije opterećena balastima Srbije koje sam nabrojao. I ona je u boljem položaju kada je u pitanju stvaranje i razvijanje nacionalnog identiteta.
Republika Srpska ima kompaktnu teritorijalnu, nacionalnu i vjersku potku. Ima relativno neprijateljsko okruženje i jasno identifikovan dio međunarodne zajednice koja takođe nepovoljno gleda na srpsku samostalnost u BiH a pogotovu izvan BiH. Ima i međunarodno-pravno, granično i legitimno riješena vitalna pitanja.
Bez razvijanja i održavanja jasnog nacionalnog identiteta, sve to što sada ima Republika Srpska, nestaće, atrofiraće, izmoždiće se i pretvoriti u nevažnu isušenu sadržinu. Zbog toga je nacionalni identitet presudan za opstanak Republike Srpske. Presudniji od opstanka Srbije na osnovu tamošnjeg nacionalnog identiteta. Jer, Srbija će opstati, bez obzira što će granice morati skratiti i priznati ih u realnim koordinatama. Republika Srpska nije se riješila eksternih opasnosti i nacionalni identitet je sadržina koja je potrebna kao garancija formi.
Postavlja se, dabome, pitanje o tome kakav nacionalni identitet treba Srbima u Republici Srpskoj. To nije jednostavno pitanje. Možda je lakši odgovor na to kakav nacionalni identitet ne treba i nije više prihvatljiv.
Potreban je prije svega identitet realne podloge i uslova u kojima se nacija razvija i opstaje. Nerealne dimenzije nacionalnog identiteta, već demonstrirane kao nebeski, unutaristorijski, svesrpski, matični, kosovski... doprinose propadanju nacije. To nije samo teoretska postavka nego i viđena praksa.
Svijest o nacionalnom identitetu je preduslov da se stvara i gradi nacionalni identitet. Pri tome je bitno prezent identiteta projektovati uvijek sa nekoliko koraka futura. Nacionalni identitet nije stanje i projekcija samo sadašnjeg trenutka. Svijest o nacionalnom identitetu podrazumijeva neprestano samjeravanje ličnog i opšteg, grupnog i opšteg, kolektivnog i opšteg nacionalnig interesa. Ako bilo koji od prvih interesa prevladava nad opštim nacionalnim interesom nacionalni identitet je disperziran, porozan i neodrživ na dugi rok.
Za svijest o nacionalnom identitetu zaduženi su svi pripadnici nacije ali sa različitim nivoima odgovornosti i obaveza. Pripadnici nacije u tom segmentu pojedinačne i koletivne svijesti o nacionalnom identitetu treba da razvijaju svijest o pripadnosti srpskom narodu u Republici Srpskoj i samoj Republici Srpskoj. Od njih je teško očekivati da svakodnevno samjeravaju svoj i opšti nacionalni interes. Oni, pak, koji su uključeni u nacionalno, konstitucijsko i društveno vođstvo, zaduženi su da tu kolektivnu svijest kanališu i samjeravaju ka neprestanom uspostavljanju nacionalnog identiteta i da lične pozicijske i istorijske interese potpuno podrede stvaranju nacionalnog identiteta sa sviješću da se u njihovo vrijeme izgrađeni temelji provjeravaju za nekoliko decenija i da je prihvatljivost greške minimalna. Današnje manjkavosti stvaranja nacionalnog identiteta ne mogu se ispraviti u budućnosti nego se samo mogu umnožiti.
Nacionalno-konstitutivni identitet neophodna je faza u gradnji nacionalnog identiteta. Sve validne evropske nacije tu fazu su prošle prije dva vijeka ili više. Italija, na primjer, prije 150 godina kada je ujedinjena. Srbi u Republici Srpskoj prisiljeni su sada prolaziti tu fazu jer duge mogućnosti nemaju. Očekivanje buduće ko-konstitutivnosti sa Srbijom, prisajedinjenja ili ujedinjenja, pogubno je po nacionalni identitet jer bi to bila samo još jedna od samodestruktivnih nacionalnih magli koje su Srbi, na svim staništima iskusili i praktikovali kroz istoiju.
Konstitutivnost se ovdje mora tumačiti kao ustavnost u smislu temelja kolektiviteta i oblika čvrste državne organizacije, bez obzira na manjak potpune autonomije i nekompletnost suvereniteta. Ali i kao okupljanje, sabornost, revitalizacija kolektiviteta nakon raspada Jugoslavije i međunacionalnog segmenta u kome se gradila i ovonacionalna sigurnost.
Ključno pitanje je da li se konstitutivni identitet može razvijati odvojeno od nacionalnog, samo kao građanski, podančki, pripadnički, okvirni identitet. Sama sintagma nacionalno-konstitutivni identitet sugriše da ne može. Ne samo zbog potpune rasprostranjenosti srpske nacije na prostoru Republike Srpske nego zbog toga što bi oba identiteta, jedan bez drugog, predstavljali tek nivo svijesti u rangu devastiranog vjerskog kolektiviteta.
Nacionalno-konstitutivni identitet znači svijest o državnosti kao temelju nacije i naciji u obličju države. Država bez izgrađene jedinstvene nacije ili dominatne nacije teško može da opstaje, osim na nekoj vrsti totalitarizma, kapitala, tržišta, prinude, demokratije, kakav je američki totalizarizam, na primjer. Nacija bez državnog obličja u sopstvenom ustavnom vlasništvu ne može da opstane pogotovu. Stoga sve višenacionalne zajednice, pa i one koje sadrže kolektivitete koje nisu potpuno zaokružili tvorbu nacije, imaju prepreke funkcionisanja i budućnosti. Za nacionalno-konstitutivni identitet, konkretno, presudna je konstantna politička akcija očuvanja nadležnosti Republike Srpske na temeljima Dejtonskog mirovnog sporazuma. Ta politika gradi državnost zajednice ali je, istovremeno, i masovna kolektivna infrastruktura kojom se povezuje svaki pripadnik nacije i Republike Srpske. Jasno je da nadležnosti Republike Srpske, kao temelj teritorijalnog, političkog i ustavnog položaja i održanja, predstavljaju ključni temelj samog nacionalno-konstitutivnog identiteta na kojem se on može dugoročno i uspješno graditi.
Državni identitet se mora razvijati i održavati bez obzira što Repubkika Srpska nije država. U ovom slučaju za srpsku naciju u BiH, entitet potpuno preuzima ulogu države. Po stvarnom ustavnom položaju, misleći na Ustav BiH, odnosno Aneks IV Opšteg okvirnog sporazuma za mir, i na Ustav Republik Srpske, po državljanstvu, nadlženostima nad podanicima, siverenitetu, izbornim i demokratskim temeljima vlasti i institucija, od Predsjednika Republike, neposredno biranog, do najnižih lokalnih instanci, Entitet Republika Srpska jeste država.
Ta njena državnost jeste i umanjena okvirom BiH koja je međunarodno priznata i kao takva je članica međunarodnih institucija. Sve drugo, izričite dejtonske nadležnosti zajedničkih organa BiH, nisu ograničavajuće u toj ili u suštinskoj mjeri. Ali državnost Republici Srpskoj nije dao razvoj političkog sistema u BiH, sama BiH kao „centralna vlast“ niti je to produkt decentralizirajućih, separacijskih ili dezintegrativnih procesa. Državnost Republike Srpske je posljedica konstatovanja i verifikovanja predmirovnog stanja od strane međunarodnog mirovnog sporazuma, doduše smještena u okvir BiH, i po tome je ona sličan međunarodni državno-teritorijalni faktor kao i Austrija, nekadašnja Istočna Njemačka i drugo.
Podanici Republike Srpske, Srbi, dakle, međunarodno su se obavezali i preuzeli pravo nad Republikom Srpskom. Čuvajući te nadležnosti, Srbi ne oduzimaju ništa od BiH, niti od njenih nadležnosti niti od njene državnosti koja je upitnija, pravno i faktički, od državnosti Republike Srpske.
Razvijanje svijesti o državnom identitetu Republike Srpske nije politički i pravno štetno po BiH. Ta svijest nema teritorijalne aspiracije prema području i teritorijama drugih jedinica u BiH, entiteta i kantona. Niti ima plan i namjeru da stanovnike drugih nacija eksteritorijalizuje sa svog područja.
Međusrpska relacija važna je graničnica nacionalnog identiteta Srba u Republici Srpskoj. Činjenica da Srbi u BiH i Srbi u Srbiji žive u dvije međunarodno priznate države i da je granica Republike istovremeno i granica BiH, mora biti uvažena od strane Republike Srpske prije svega. Jer, ta je činjenica od presudne važnosti same legitimnosti zalaganja za državnost Republike Srpske.
Razvijanje nacionalnog identiteta, da bi bilo uspješno i dugoročno, mora preskočiti barijere srpske nacionalne svijesti temeljene na platformi Svi Srbi u jednoj državi ili na nešto manje nerealnoj platformi Otcjepljenja i priključenja Srbiji. Te dvije svijesti su barijere izgradnji nacionalnog identiteta i, u krajnjoj instanci, potpuni poništavači mogućnosti opstanka srpskog naroda u BiH i same Republike Srpske.
Zapostavljajući nacionalni identitet Srba u Republici Srpskoj i prihvatajući stend by aranžman za dvije nerealne platforme, Srbi u BiH se više odvajaju od Srbije i od opšteg nacionalnog identitta nego razvijajući ga paralelno sa Srbijom.
Partnerski međunacionalni odnos je okvir u kome treba da se kreće odnos Srba Srpske i Srba Srbije. Razvijanje nacionanog identiteta takođe može biti aditivizirano u takvim odnosima sa Srbima Srbije. Ta praktikovana ravnopravnost jača poziciju Srba Srpske i u odnosu na Srbiju i u samoj BiH. U tom slučaju i BiH i međunarodna zajednica moraju prihvatiti činjenicu da Beograd nije adresa za ustavno, teritorijalno ili državno potčinjavanje Republike Srpske ili bilo koji drugi aranžman. A dolazak u takvu poziciju jača nacionalni identitet na osnovu faktorisanog subjektiviteta.
Ekonomska svijest paralelan je i prateći proces nacionalnom identitetu. Ekonomska podloga nacije preduslov je da se iskoristi geografski i državni okvir ustavne organizacije kolektiviteta. A za njenu konstanatnu realizaciju presudna je svijest o ekonomskom napretku i iskorištavanju svih potencijala nacije. U potencijale nacije svakako ulaze prirodni resursi, lokacijski resursi, ukupan društveni domet znanja i tehnologije u svim oblastima razvoja, od insudstrije do inetelekta, protkani, zajedno i posebno, ljudskim resursima.
Ekonomska svijest o ekonomskoj podlozi nacije i nacionalnog identiteta, ne može da bude organizovana na liberallnim, pojedinačnim, atomizovanim i anarhičnim tendencijama i uspjesima. Svaka pojedinačna ekonomska svijest mora da sadrži korektiv kolektiviteta. A vođstvo nacije i društva mora da kanališe sve pijedinačne ekonomske tendecije i uspsjehe, stvaranajem uslova, prije svega, ka opštem ekonomskom interesu nacije. Svaki pojedinac treba svakog dana da se zapita koliko je profita stvorio za sebe a koliko opšte koristi za socium kome pripada, i u virtuelnom i u konkrentom, državnom smislu.
Partnerski realitet obuhvata domete i potencijale stvaranja, kreiranja i kanalisanja situacija u kojima kolektivitet, nacija, entitet, postaje subjekt procesa, strana u razgovorima, rješenjima i pregovorima, akter permanentnih procesa na svim zajedničkim bosanskohercegovačkim, susjedskim i regionalnim nivoima. Temeljni partnerski realiteti za Republiku Srpsku moraju biti
• Specijalne i paralelne veze sa Srbijom temeljene na opštem okvirnom sporazumu za mir i Aneksu IV
• Ekonomske i svake druge veze sa Hrvatskom
• Unutarbosanskohercegovački procesi regulacije i korelacije
• EU-integracije
• Nato-integracije.
Ti procesi su, sticajem novih odnosa i rasporedom faktora na Balkanu, dugoročno dizajnirani i mora ih se iskoristiti u jačanju i razvijanju nacionalnog identiteta i identiteta Republike Spske. Ti procesi, istovremeno, razvijaju osjećaj kolektivne, nacionalne i državne odgovornosti i snažno kanališu trendove pojedinačnih ambicija i pobjeda.
Vjerski identitet neophodna je duhovna potka svim ovim procesima a naročito procesu nacionalne identifikacije i identifikacije Republike Srpske. Ali ne i osnova. On ne smije da bude ispred i iznad tih procesa i njihovih vođstava. Vjerski identitet nije presudan, naročito nakon dva milenijuma, za opstanak nacije ili državnosti. Ali jeste bitan kohezioni relevant nekih od elemenata nacionalnog identiteta. Vjera ne može da bude dirigent, kreator i realizator procesa nacionalnog a pogotovu državnog identiteta. Ali može da bude nadduhovni plašt kohezivnosti koji funkcioniše i kada neki od duhovnih socijalnih i kolektivnih faktora zakazuju. Njen uspjeh i važnost je u tome što nije dnevna i praktična duhovnost nego, upravo, bezvremenska i nadvremenska. Stoga njena poraktična ili politička primjena uništava i vjeru samu i naciju a i društvo u njegovom organizacionom i državnom smislu.
*
Nacionalni identitet Srba u BiH, konkretnije Srba Srpske, na osnovama svih nabrojanih, a i nepomenutih, elemenata i identitet Republike Srpske, paralelalan je ali jedinstven proces. Nacionalni identitet preduslov je opstanka Republike Srpske. Eventualnim nestankom Republike Srpske nacionalni identitet neće nestati u potpunosti – nestaće Srbi, u relativno kratkom istorijskom razdoblju, sa bosanskohercegovačkih prostora, temeljnije nego iz Hvatske, Federacije BiH i Kosova i Makedonije. Njihov nacionalni identitet će se disperzirati u srbijanskom kolektivitetu i tako, vremenom, homogenizovati bez ikakve mogućnosti detekcije i revitalizacije.
Srbija može aditivizirati taj proces uvažavanjem dejtonske strukture BiH. Ali za oba procesa, prije svega za identitet Republike Srpske, odgovorno je političko, administrativno, intelektualno i kulturno vođstvo.
Oba identiteta su dugoročan proces i prvi put, možda i najvažniji put za istoriju i opstanak Srba istočno od Drine, Istočnih Srba, zahtijeva se odustajanje od kolektivnog ponašanja temeljenog na krajnjoj atomizaciji i individualizaciji sa ukorijenjenom nacionalnom tehnologijom, mnogo istorijskih puta praktikovanoj – Sve počinje od mene i sve se sa mnom završava.


недеља, 21. новембар 2010.

MANDATARENJE I MINISTRACIJA
Mediji u Republici Srpskoj, i medijanti, umislili su važnost veću od stvarne. Kao da su još u komunizmu i kao da su dobili statuts društveno-političkog radnika. Pišu pisma, daju mandatare, imenuju ministre, pucaju kandidate.
Već nedjeljama traje Saga o mandataru i ministrima. Ko turska 1001 Noć. Novinari se uživjeli. Iz krugova bliskih hodnicima i kancelarijama tresu činjenice iz rukava. Kakvi novinari, takvi i oni u hodnicima i kancelarijama. Ministri se uživjeli, televizijske zvijezde. Ostaću. Neću. Voli me. Ne voli me. I kandidati se javili. Sami se kandiduju i još ministarstva biraju. Ima više kandidata nego što smo imali kandidata za poslanike. STJ. Ma šta Sunce Ti Jebem, Sunce im jebem.
Za nekoliko nedjelja se zaboravilo da je pobijedio SNSD. Svi misle da je pobijedila Ministarska partija. Uz sadejstvoa Partije Kandidata za ministre.
Novinari, pak, javni, privatni i plaćeni, i njihovi mediji, od tog svega prave kucanju oko mesare. Od Republike Srpske koja je kao ozbiljna državna zajednica, suverena i samostalna zajednica u državi, konstitutivna zajednica, demokratska zajednica, stigla do zrele proceduralne faze konstituisanja vlasti, prave Zečije Jebalište. Kao ono Karadžićevo, kada je onog sitnog malog ćelavca predložio za mandatara a on čitao Novosti u sedmom redu narodne skupštine i pojma nije imao zašta ga pominje, STJ.
Novinari, javni, privatni i plaćeni, i njihovi mediji, prave sada od Republike Srpske neozbiljnu zajednicu kakvom su je Čavić, Ivanić, Krsmanović, Bakir, Esdepeteve, Sarajevo Komplet, i ostatak, pravili prije izbora i u kampanji. Sada se usrali pa šute.
Savez nezavisnih socijaldemokrata, koji je pobijedio na izborima a ne Ministarsko-kandidatsko-mandatarsko-medijska partija, i Republika Srpska, imaju jasne procedure i institute izbora Vlade Republike Srpske.
One se ne poklapaju sa procedurama javnih i hodničkih kurvi na uglu.

"Bosna i Hercegovina - 15 godina nakon Daytona" bila je tema redovne sesije Asocijacije nezavisnih intelektualaca Krug 99 na kojoj je kao uvodničar govorio bivši član Predsjedništva BiH Haris Silajdžić.
Daytonski sporazum, prema njegovim riječima, dao je kontinuitet državi BiH, ali se s vremenom pretvara u instrument za njenu podjelu ili čak uništenje države BiH i u zadnje vrijeme intenziviraju se pokušaji napuštanja pravne pozicije u Daytonu i prelaska u politički dogovor o svemu što je Dayton značio za našu zemlju.
"Dakle, moja je pozicija očuvanje Daytona u smislu prvog člana Aneksa IV, što je naš ustav, a to je da država BiH nastavlja svoje pravno postojanje po međunarodnom pravu", naglasio je Silajdžić.
Ustav BiH, prema njegovim riječima, nastao je pod poznatim okolnostima genocida, agresije, etničkog čišćenja... "Dejtonski sporazum je prihvatio i na neki način legalizirao etničko čišćenje, genocid i zločine protiv čovječnosti i ratne zloičine. Međutim, jeste dao kontinuitet državi BiH", kazao je Siladžić.
On je naglasio da je BiH potreban demokratski ustav, više građanski nego etnički, kako bismo mogli usvojiti sve standarde, dobiti europski orjentiran ustav i ići naprijed.
"Međutim, to će očigledno ići teško. Zbog toga sve promjene koje vode gorem stanju kao što je bio 'travanjski paket', što se tiče mene i Stranke za BiH, uvijek ćemo odbiti jer mi trebamo ići prema boljem, a ne prema gorem", istakao je Silajdžić.
Na današnji dan prije 15 godina u američkoj vojnoj bazi u Daytonu potpisan je jedan od kapitalnih i povjesnih dokumenata za sudbinu BiH. Najveći doprinos Daytonskog sporazuma je što je njime zaustavljen rat u BiH, ali je ostavio i neka pitanja koja do danas nisu rješena.( Fena)
STEĆAK ZA DEJTONSKI SPORAZUM
Najveća dobit poslije Dejtonskog sporazuma jeste činjenica da ona trojica što su ga pod Klinotnom potpisali, nisu više među živima.
I što je Silajdžić propao u politici.
Oni što sjede u Krugu Devedesetdevetke trebali bi da počnu da biraju cirkusante. Nakon petnaest godina dovljno su se jedni drugima izlagali pa je došlo vrijeme za otvorene oči i realne poglede.
Dakle, Dejton i Silajdžić.
Svima je poznato kakvu sliku Silajdžić stvara o Bosanskom Raju i Paradajzu, i on i SarajPolitKrug. Oni su nagrađeni za genocid. Oni su silovali naših 200.000 žena a muškaraca i ne zna se broj. Oni su dobili Dejton i Aneks Četiri koji je temelj za raspad. Oni su zli i separatni.
A kako stoje stvari.
Babo Izetbegović, Babo Deklaracija, je žrtvao mir za BiH. Mislim da time nije mislio da pogine da bi BiH bila i Srpska i Hrvatska i Muslimanska, mada je malo nedostajalo.
Dakle, nisu Srbi i Hrvati žrtvovali mir. Oni su formirali Herceg Bosnu i Srpsku Republiku BiH. Koliko su Srbi i Hrvati bili tolerantni, vidi se po upotrebi tog nazivlja koje im ni tada ni danas, naročito, nije milo.
Nisu Srbi počeli rat iz koga su nastali zločini i genocidi. To su sarajevske uspavanke.
Nakon rata, koji je mogao trajati još koju godinu, toliko je budala, pored Alije, bilo u Sarajevu, došlo se do Dejtona, preko raznih sporazuma kao što je Vašingtonski. Ka miru su išle ove činjenice: Herceg Bosna i Republika Srpska. Sa treće strane, muslimanske, nije zabilježeno nešto u obliku takvih državnih zajednica. To što su se oni zvali Republika BiH i Cijeli Tunel, to nije pilo vode. Sarajevo je u građanskim ratovima bilo najobičniji kolaboracionist sa inostranim vazdušnim demokratama, Bombarduj Srbe, majku im jebem, pa to sada želi predstaviti kao Bosanski Patriotizam i Državni Patriotizam.
U međuvremenu, Hrvati su izgubili Herceg Bosnu, malo dali, malo im je uzeli. Izgubili i Samoupravu. Oteli im. Republika Srpska je izgubila dio onoga što je unijela u Naseobinu. Malo dala mnogo joj oteli.
To Ništa, Naseobina koja je u Dejtonu, sa Srbima i Hrvatima, ušlo u Aneks Četiri, i poslije se kao rak limfnih žlijezda proširilo po cijeloj Tvorevini, nije nikakav kontinuitet ni sa čim.
Sarajevo bi trebalo da slavi Dejton. Jedino Sarajevo. Republika Srpska ga slavi iz taktičkih razloga. Jedino je Sarajevo dobilo u Dejtonu. Mi smo izgubili. Ne želim da se Točak Dejtona vraća ali zahtijevam malo poštovanja. Hvala Republici Srpskoj što je ušla u BiH. Hvala Hrvatima što su žrtvovali Herceg Bosnu da bi propali u Federaciji.
Ja, da sam neke druge vjere, mada nisam neki ni ove, i da sam tako dobro prošao u Dejtonu, ja bih se za Dan Dejtona i krstio.