2627.
neki mi kažu da sam u tekstuljku o medijima i parenju nedorečen, neki pitaju u kojoj su oni ladici, neki kažu dobro si rekao ono sebi... dobro. Sad ću malo da ubijem dosadnim tekstom na istu temu, iz knjige Stranka Permanentne Izborne Aktivnosti koju uskoro objavljujem.

PRAKTIČNI ODNOSI

S MEDIJIMA

Kada su u pitanju konkretne izborne aktivnosti, Političke Stranke i Mediji uspostavljaju relacije isključivo na ekonomskoj osnovi.

Osim zanemarljivog postotka objava koje spadaju u analitičke, aferaške ili informativno-političke, sve ostalo se podvodi pod plaćeni i zakupljeni prostor.

U jednom kratkom vremenu, prije vremena kampanje, ozbiljni mediji se pokušavaju držati korektnosti i balansa da bi ostavili prostor za podršku onima koji će biti njihovi favoriti ili da ne bi došli pod nadzor nekog regulatora.

Uključujući cijeli mandatni period, Političke Stranke imaju nekoliko modaliteta za odnose sa Medijima:

·         Korektan novinarsko-informativni odnos

·         Odnos hladne koegzistencije

·         Finansijski odnos

·         Odnos preko oglašivača.

Svaki od ovih odnosa sadrži cijele lepeze varijanti, nijansi i primjesa, tako da je teško govoriti o čistim modelima.

Korektan novinarsko-informativni odnos

Ovaj odnos podrazumijeva klasične alatke koje treba da posjeduje stranka. To su konferencije za štampu, portparoli, PR služba, Informativna služba, stranačka interetska glasila, medijski dokumentaristi i analitičari.

U klasičnom načinu odnosa sa medijima i novinarima Politička Stranka može, izgledno, da bude u pasivnom i podređenom položaju.

To se rješava Permanentnom Izbornom Aktivnošću i stalnom inicijativnošću, odnosno proizvodnjom događaja.

Tehnologija klasičnih odnosa zahtijeva besprijekoran politički život i biografiju stranke.

U slučaju bilo kakve crne rupe, tamne mrlje ili afere, stranka je izložena opasnostima koje su legitimno novinarsko i javnosno pravo ali i opasnostima zatvatranja, šutnje ili laganja.

Odnos hladne koegzistencije

U ovoj tehnologiji nalaze se uglavnom zatvorenije i konzervativnije stranke. To ne mora da znači da se radi o strankama desnice.

A ona sama primjerena je visokoindustrijskim ili postindustrijskim društima, društvima visokih ekonomskih i proceduralnih srandarda.

Moguće je da neka Politička Stranka i u društima nižih opštih nivoa primjenjuje ovakav odnos prema medijima ali se to lako može pretvoriti u štetu.

Neregulisana društva zahtijevaju i neregularne aktivnosti.

 

Finansijski odnos

Finansijski odnos nije samo kupovina prostora u medijima sa naznakama da se radi o zakupljenim editorijalima. Jer je, najčešće, plaćeno oglašavanje i izvještavanje zakonski nedopustivo u godini izbora ili u cijelom periodu između izbora.

Političke Stranke finansijske odnose sa medijima mogu da uspostavljaju na nepregledan i neevidentan način, čak i u razvijenim društvima.

To uključuje nevidljiva plaćanja novinara ili urednika, organizovanje vlastitih medija koja nisu stranački evidentirana i obilježena ili omogućavanje, ako je Stranka na vlasti, posebnih drugih poslovnih ili tržišnih aranžama, kao što su pogodna i jevtina privatizacija, monopolizacija na tržištu i finansijske transakcije nedostupne drugima.

Odnos preko oglašivača

Veliki oglašivači u liberalno-tržišnim ali i u tranzicijskim i nestabilizovanim društvima, vladaju medijima i onim što bi se, krajnje uslovno, moglo nazvati novinarstvom. Krajnje uslovno, jer Novinarstvo u klasičnom smislu, ili je već odumrlo ili ubrzano odumire.

Veliki oglašivači to mogu da rade direktno ili preko Agencija. To znači i da su Marketinške Agencije važan medijski regulator preko kojeg Političke Stranke mogu da utiču ili kontrolišu medije.

Oglašivači su moćan regulator odnosa Stranke i Medija. Čak i kada se radi o medijima koji su opozicioni, alternativni i nezavisni. Jer se, vjerovatno, radi o plaćenim medijima preko inostranih oglašivača koji sredstva plasiraju kroz nevladine organizacije, grantove i donacije.

Bitno je uočiti da Oglašivački Odnos destabilizuje političku scenu, politički sistem i stranački sistem. Pošto taj odnos nije isključivo u rukama stranaka, nego, najčešće, u rukama Velikih Krojača Geopolitike.

Druga bitna karakteristika OO jeste u tome što ga više koriste lideri nego stranke i što on više pogoduje liderima nego strankama. Efektniji je u odnosu Lider – Oglašivači – Mediji.

Ovaj odnos između Stranaka i Medija nikada nije jedini ili usamljen i preovlađujući odnos. On je kombinovan sa drugim tehnologijama i zato ga je teško javnosno otpakovati.

Dabome da nema recepta kojeg treba propisati kao glavnog, sa nekim pomoćnim, kojeg Političke Stranke treba da usvoje.

Kao i sve, i ovaj politički odnos, to je, prije svega, Politički Odnos, a ne finansijski ili podzemni, zavisi od opšteg stanja i uslova u društvu. Kako se društvo mijenja, mijenjaju se i tipovi i tehnologije odnosa Politike uopšte i Medija i Javnosti.